Εις Μούσας

 Ανδρέας Κάλβος

                    α´.

Τὰς χορδὰς ἂς ἀλλάξωμεν

ὦ χρυσὸν δῶρον, χάρμα

Λητογενέος μέγα·

τὰς χορδὰς ἂς ἀλλάξωμεν

ἰώνιος λύρα.    5

                    β´.

Ἄλλα σύρματα δότε

ζεφυρόποδες Χάριτες·

καὶ σεῖς ἐπὶ τὸ ξύλον

μελίφρονον, ὑακίνθινον

βάλετε στέμμα.    10

                    γ´.

Τὰς πτέρυγας ἁπλώνει

ὡς τ᾿ ὄρνεον τοῦ Διός,

καὶ ὑψώνεται τὸ μέτρον

ἕως τὸν οὐράνιον κῆπον

τῶν Πιερίδων.    15

                    δ´.

Χαίρετε ὦ κόραι, χαίρετε

φωναὶ ὁποὺ τὰ δεῖπνα

τῶν Ὀλυμπίων πλουτίζετε

μὲ᾿ χορῶν εὐφροσύνας

κ᾿ εὔρυθμον μέλος.    20

                    ε´.

Σεῖς τὰ αἰθέρια νεῦρα

τῆς φόρμιγγος κροτεῖτε,

καὶ τὰ θηρία, καὶ τ᾿ ἄλση

χάνονται ἀπὸ τὸ πρόσωπον

τῆς γῆς πλατείας.    25

                    ς´.

Ὅπου τρέμουσιν ἄπειρα

τὰ φῶτα τῆς νυκτός,

ἐκεῖ ὑψηλὰ πλατύνεται

ὁ γαλαξίας καὶ χύνει

δρόσου σταγόνας.    30

                    ζ´.

Τὸ ποτὸν καθαρὸν

θεραπεύει τὰ φύλλα,

κ᾿ ὅπου ἄφησε τὸ χόρτον

εὑρίσκει ρόδα ὁ ἥλιος

καὶ μυρωδίαν.    35

                    η´.

Οὕτω ὑπὸ τοὺς δακτύλους σας

ἡ ἐλικώνιος λύρα,

τρέμει, καὶ τ᾿ ἄνθη ἀμάραντα

τῆς ἀρετῆς γεμίζουσι

πᾶσαν καρδίαν.    40

                    θ´.

Ὄχι πατέρες, τύραννοι·

ὄχι ἄνθρωποι καὶ τέκνα,

ἀλλὰ δειλὰ καὶ ἀναίσθητα

ποίμνια τὸν κύκλον ἤθελον

τρέξειν τοῦ βίου·    45

                    ι´.

Χεῖρες κεραυνοφόροι,

μόνον νῶτα ὑποφέροντα

τὰς πληγάς· ἂν τὸ δίκρανον

τοῦ Παρνασσοῦ λιγύφθογγον

σπήλαιον ἐσίγα.    50

                    ια´.

Διὰ παντὸς μοιράσατε

θεῖαι παρθένοι τὴν δίκην·

διὰ παντὸς χαρίσατε

τῶν ἀνθρώπων αἰσθήσεις

ὑψηλονόους.    55

                    ιβ´.

Ἀφρίζουν τὰ ποτήρια

τῆς ἀδικίας, δυνάσται

πολλοὶ καὶ διψασμένοι

ἰδοὺ τ᾿ ἀδράχνουν· γέμουσι

μέθης καὶ φόνου.    60

                    ιγ´.

Τώρα ναὶ τώρα ἀστράψατε

ὦ Μοῦσαι, τώρα ἁρπάξατε

τὴν πτερωτὴν βροντήν,

κατὰ σκοπὸν βαρέσατε

μ᾿ εὔστοχον χεῖρα.    65

                    ιδ´.

Φυλάξατε τοὺς ὕμνους

διὰ τοὺς δικαίους· μόνον

εἰς αὐτοὺς τὴν εἰρήνην,

καὶ τοὺς χρυσοὺς στεφάνους

εἰς αὐτοὺς δότε.    70

                    ιε´.

Ἦτον ποτὲ ἡ ἐννέα

Ὀλύμπιαι φωναὶ

ἐκεῖ ὁποὺ χορεύουσι

τῆς ἡμέρας ἡ κόραι

λαμπαδηφόροι.    75

                    ις´.

Ἤκουον μόνον οἱ κύκλοι

τῶν οὐρανῶν, τὴν σύμφωνον

θεόπνευστον ᾠδήν,

καὶ τὸν ἀέρα ἀκίνητον

εἶχε ἡ γαλήνη.    80

                    ιζ´.

Ἀλλ᾿ ὅτε τὸ μειδίασμα

τοῦ θεοῦ τῶν ἐρώτων,

τὸν Κιθαιρῶνα ἐσκέπασε

μὲ᾿ θύμον καὶ μὲ᾿ κλήματα

σταφυλοφόρα·    85

                    ιη´.

Ἐκεῖ ὁ ρυθμὸς ἐπέραστος

καταβαίνων, τὸ βλέμμα

τῶν γηγενέων δρακόντων

ἐχάθη, ὡς τὰ χαράγματα

χάνεται ὁ ὕπνος.    90

                    ιθ´.

Τοῦ θεσπεσίου γέροντος

ἱερὰ κεφαλή·

φωνὴ εὐτυχὴς ῾ποὺ εὐφήμησας

τῆς κλεινῆς Ἀχαΐας

τ᾿ ἄριστα τέκνα.    95

                    κ´.

Ἐσὺ θαυμάσιε Ὅμηρε

ἐξένισας τὰς Μούσας·

καὶ τοῦ Διὸς ἡ κόραι

εἰς τὰ χείλη σου ἀπέθηκαν

τὸ πρῶτον μέλι.    100

                    κα´.

Εἰς τιμὴν τῶν θεῶν

ἐφύτευσας τὴν δάφνην·

εἶδον πολλοὶ αἰῶνες

τὸ φυτὸν εὐθαλὲς

ὑπερακμάζον.    105

                    κβ´.

Μέσα εἰς τὸ θεῖον στέλεχος

τί δὲν ἐθησαυρίσατε

τὰ σίμβλα αἰωνίως;

τί ὦ αἰώνιαι μέλισσαι

τὸ παραιτεῖτε;    110

                    κγ´.

Ὅταν εἰς τὴν ἀθλίαν

Ἑλλάδα ἀπὸ τὰ ἔσχατα

τῆς ἐρυθρᾶς θαλάσσης

τῶν ἀραβίων πετάλων

ἦλθεν ὁ κτύπος·    115

                    κδ´.

Ἐκεῖ πρὸς τὰ λουτρὰ

ὅπου τὰς τρίχας πλύνουσι

τῶν φοιβηΐων ἡ Ὥραι,

τότε δικαίως ἐφύγατε

ὦ Πιερίδες.    120

                    κε´.

Καὶ τώρα εἰς τέλος φέρετε

τὴν μακρὰν ξενιτείαν.

χρόνος χαρᾶς ἐπέστρεψε,

καὶ λάμπει τώρα ἐλεύθερον

τὸ Δέλφιον ὅρος.    125

                    κς´.

Ῥέει καθαρὸν τὸ ἀργύριον

τῆς Ἰπποκρήνης· κράζει,

ὄχι τὰς ξένας, κράζει

σήμερον ἡ Ἑλλὰς

τὰς θυγατέρας.    130

                    κζ´.

Ἤλθετε, ὦ Μούσαι, ἀκούω,

καὶ χαίρουσα πετάει

πετὰ ἡ ψυχή μου, ἀκούω

τῶν λυρῶν τὰ προοίμια,

ἀκούω τοὺς ὕμνους.    135