Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη,

σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.

Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.

Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,

ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,

χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,

άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,

η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.

Αλλος δεν ξέρει οτι βρισκόμαστε, παρά

όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.

Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,

ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός

πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα…

 Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Μοναξιά

Μεσάνυχτα, και λείπετε, αδερφούλες μου.

Σαλεύει θλιβερό το κυπαρίσσι.

Τις κάμαρες θ’ ανοίξω που στοιχειώσανε,

τ’ αγέρι κι η νυχτιά ναν τις γιομίσει.

5

Άνε με πάρει ο ύπνος, μέσα στ’ όνειρο

θα ’ρθεί κάποια από σας να με ξυπνήσει.

Πού πήγατε, αδερφούλες μου, κι απόμεινα

μονάχη μες στο σπίτι μας και ξένη;

Στην άρπα, που ενοστάλγησε τα δάχτυλα,

10

η αράχνη τον καημό μου τον υφαίνει.

Τα χέρια μου, όπως δένω κι όπως θλίβομαι,

με βλέπει αντίκρυ ο σκύλος και σωπαίνει.

Τί να ’φταιξα και ασπρίζουν στο τρισκόταδο,

σαν τάφοι, τ’ αδειανά σας τα κρεβάτια;

15

Ποτέ του γυρισμού το γλυκοτράγουδο,

ποτέ δε θαν το πουν τα σκαλοπάτια;

Πώς ξεχειλά σε δάκρυον, αδερφούλες μου,

η αγάπη στα μεγάλα μου τα μάτια!

https://www.athensvoice.gr/politismos/9817/dimotiki-pinakothiki-metaferthike-ananeomeni/ 

Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Πεθαίνοντας

Μάταιη ψυχή, στην ατονίαν εσπέρας εαρινής,

ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,

την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,

φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·

5

όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς

μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,

όταν ανέβει από τα εξαίσια τ’ άνθη της ζωής

μύρον η απαγοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα·

την ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείς

10

μ’ ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια—

μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τί θα πεις;

ω, τί θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;

Κοινοποιήθηκε 

Η δημοσίευσή σας κοινοποιήθηκε επιτυχώς με τη ρύθμιση απορρήτου SELF

Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Γραφιάς

Οι ώρες μ’ εχλώμιαναν, γειρτός που βρέθηκα ξανά

στο αχάριστο τραπέζι.

(Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο στον τοίχο αντικρινά

ο ήλιος γλιστράει και παίζει.)

5

Διπλώνοντας το στήθος μου, γυρεύω αναπνοή

στη σκόνη των χαρτιώ μου.

(Σφύζει γλυκά και ακούγεται χιλιόφωνα η ζωή

στα ελεύθερα του δρόμου.)

Απόκαμα, θολώσανε τα μάτια μου και ο νους,

10

όμως ακόμη γράφω.

(Στο βάζο ξέρω δίπλα μου δυο κρίνους φωτεινούς.

Σα να ’χουν βγει σε τάφο.)

Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Πρέβεζα

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται

στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,

θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται

καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

5

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι

με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,

ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη

ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,

10

για να ζυγίσει, μια «ελλιπή» μερίδα,

θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι

κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.

Την Κυριακή θ’ ακούσουμε τη μπάντα.

15

Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,

πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,

«υπάρχω;» λες, κι ύστερα: «δεν υπάρχεις!»

Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.

20

Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

 ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

ΚΙ ΑΝ ΕΣΒΗΣΕ ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ...

Κι ἂν ἔσβησε σὰν ἴσκιος τ᾿ ὄνειρό μου,

κι ἂν ἔχασα γιὰ πάντα τὴ χαρά,

κι ἂν σέρνομαι στ᾿ ἀκάθαρτα τοῦ δρόμου,

πουλάκι μὲ σπασμένα τὰ φτερά·

κι ἂν ἔχει, πρὶν ἀνοίξει, τὸ λουλούδι

στὸν κῆπο τῆς καρδιᾶς μου μαραθεῖ,

τὸ λεύτερο ποὺ ἐσκέφτηκα τραγούδι

κι ἂν ξέρω πὼς ποτὲ δὲ θὰ εἰπωθεῖ·

κι ἂν ἔθαψα τὴν ἴδια τὴ ζωή μου

βαθιὰ μέσα στὸν πόνο ποὺ πονῶ --

καθάρια πὼς ταράζεται ἡ ψυχή μου

σὰ βλέπω τὸ μεγάλο οὐρανό,

ἡ θάλασσα σὰν ἔρχεται μεγάλη,

καὶ ὀγραίνοντας τὴν ἄμμο τὸ πρωί,

μοῦ λέει γιὰ κάποιο γνώριμο ἀκρογιάλι,

μοῦ λέει γιὰ κάποια πού ῾ζησα ζωή!

 Μίλτος Σαχτούρης - Ποιήματα

ἀπὸ τὴ συλλογή
Η ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ
Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη
Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη τεντώνει τὰ λουλούδια της
οἱ βραδινὲς καμπάνες τὴν κραυγή τους
κι ἡ κάτασπρη κοπέλα μέσα στὰ γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα τὸ αἷμα
ἀπ᾿ ὅλες τὶς σημαῖες ποὺ πονέσανε
ἀπὸ τὰ κυπαρίσσια ποὺ σφάχτηκαν
γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα πύργος κατακόκκινος
μ᾿ ἕνα ρολόγι καὶ δυὸ μαύρους δεῖχτες
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα σύννεφο
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα ξίφος
τὸ σύννεφο θ᾿ ἀνάβει τὰ γαρίφαλα
τὸ ξίφος θὰ θερίζει τὸ κορμί της

 Μίλτος Σαχτούρης - Ποιήματα

Ὁ σωτήρας
Μετρῶ στὰ δάχτυλα τῶν κομμένων χεριῶν μου
τὶς ὦρες ποὺ πλανιέμαι στὰ δώματα αὐτὰ τ᾿ ἀνέμου
δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀγάπη μου κι οἱ πόρτες
δὲ θέλουνε νὰ κλείσουν κι οἱ σκύλοι εἶναι ἀνένδοτοι

Μὲ τὰ γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στὰ βρώμια αὐτὰ νερὰ
μὲ τὴ γυμνὴ καρδιά μου ἀναζητῶ (ὄχι γιὰ μένα)
ἕνα γαλανὸ παράθυρο
πῶς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικὰ
δίχως μιὰ χαραμάδα φῶς
δίχως μιὰ ἀναπνοὴ ὀξυγόνου
γιὰ τὸν ἄρρωστο ἀναγνώστη

Ἀφοῦ κάθε δωμάτιο εἶναι καὶ μιὰ ἀνοιχτὴ πληγὴ
πῶς νὰ κατέβω πάλι σκάλες ποὺ θρυμματίζονται
ἀνάμεσα ἀπ᾿ τὸ βοῦρκο πάλι καὶ τ᾿ ἄγρια σκυλιὰ
νὰ φέρω φάρμακα καὶ ρόδινες γάζες
κι ἂν βρῶ τὸ φαρμακεῖο κλειστὸ
κι ἂν βρῶ πεθαμένο τὸ φαρμακοποιὸ
κι ἂν βρῶ τῇ γυμνὴ καρδιά μου στὴ βιτρίνα τοῦ φαρμακείου

Ὄχι ὄχι τέλειωσε δὲν ὑπάρχει σωτηρία

Θὰ μείνουν τὰ δωμάτια ὅπως εἶναι
μὲ τὸν ἄνεμο καὶ τὰ καλάμια του
μὲ τὰ συντρίμια τῶν γυάλινων προσώπων ποὺ βογγᾶνε
μὲ τὴν ἄχρωμη αἱμορραγία τους
μὲ χέρια πορσελάνης ποὺ ἁπλώνονται σὲ μένα
μὲ τὴν ἀσυχώρετη λησμονιὰ

Ξέχασαν τὰ δικά μου σάρκινα χέρια ποὺ κόπηκαν
τὴν ὥρα ποὺ μετροῦσα τὴν ἀγωνία τους