Τρίτη 13 Ιουλίου 2021
Βασιλική Βασιλειου
MY BEST PAINTERS IN HISTORY
CHRISTOS THEOFILIS
Αν και είναι Έλληνας αφήνω το Όνομα του σε Παγκόσμια Γλώσσα, που επικράτησε, εξ άλλου οι Μεγάλοι Καλλιτέχνες ανήκουν στην Ανθρωπότητα, και τι να πει κανείς για την Τέχνη Αυτή που αιφνιδιάζει, χωρίς Προηγούμενο, που σου Υποδεικνύει, πώς να Σκεφθείς και να Πράξεις, σε Ένα Σκηνικό, που έστησε ο Άνθρωπος, χωρίς Λογοκρισία, αλλά και χωρίς Επιείκεια……
Ο THEOPHILIS λέει αυτός είσαι, δεν σε κρίνω εγώ, εσύ κρίνε τον ΕΑΥΤΟ σου, αν θέλεις να εξακολουθήσεις να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, έτσι το ΣΧΗΜΑ, η ΕΙΚΟΝΑ, ή το ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ, δονούν με τρόπο που πολύ λίγοι μεγάλοι κατόρθωσαν ΠΡΩΤΟΤΥΠΑ, όχι επειδή επιδίωξαν την ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ, αλλά επειδή, το ΑΝΕΠΑΝΑΛΛΗΠΤΟ, ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ προέκυψε, μέσα από την Ανεπανάληπτη ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, και ο μεγάλος καλλιτέχνης εκπροσωπεί τον ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, που μπορεί μέσα από την ΤΕΧΝΗ, τον χώρο της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, να βρει την ΑΙΩΝΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ, για τη ΖΩΗ, ο THEOFILIS, είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που πραγμάτωσε τη σκέψη του, όχι απλά σαν ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΣ αλλά και σαν ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ…..
Χρήστος Θεοφίλης
Το πορτραίτο του Dorian Gray
Μετά από δέκα οκτώ χρόνια απουσίας από τις αίθουσες τέχνης ο Χρήστος Θεοφίλης παρουσιάζεται τώρα στην γκαλερί «Έκφραση» με μία έκθεση έργων του που έχει στηθεί από τον θεωρητικό Κώστα Σταυρόπουλο. Ο καλλιτέχνης αυτός της γενιάς του ’80, της οποίας οι στόχοι ακόμη δεν έχουν καταγραφεί συστηματικά, καταθέτει μια ιδιαίτερη και εντελώς προσωπική άποψη, με μέθοδο όμως, όχι ξένη προς την προηγούμενη πορεία του. Με έναν αποσπασματικό τρόπο, που πρόσκειται στα δεδομένα της εποχής μας, ο ζωγράφος σταχυολογεί θέματα και εκφραστικούς τρόπους από την τέχνη των 150 περίπου τελευταίων χρόνων και δημιουργεί μία εικόνα του σήμερα, κινούμενη, ρευστή και, κυρίως ανοιχτή σε νέες εξελίξεις και άλλες προτάσεις. Στα έργα του βλέπουμε τις πινελιές σαν «κόμμα» των ζωγράφων του Ιμπρεσιονισμού, οι οποίες όμως δεν συνδέονται μεταξύ τους και έτσι δεν δημιουργούν χώρο, αλλά συνειδητοποιούμε και το πέρασμα από τον Εξπρεσιονισμό, με την αφαιρετική γραφή, το «σπάσιμο» της φόρμας, καθώς και την παραμόρφωση των χαρακτηριστικών στο πρόσωπο, που οδηγεί στην έκφραση του πόνου και της μοναξιάς. Παρατηρούμε ακόμη τη χαρά από τη δημιουργία του Ματίς, με τα κόκκινα λουλούδια που θα μπορούσαν να είναι και ένα στοιχείο από τη φιλοσοφία της Ποπ αρτ, καθώς και τη βαθιά γνώση του έργου του Πικάσο, το οποίο φαίνεται σαν να αφομοιώνεται από τον Θεοφίλη με τον ίδιο τρόπο, που και ο Ισπανός δημιουργός αφομοίωνε θέματα από άλλες παραδόσεις και τα έκανε δικά του. Η παλαιά του προσήλωση στην προσωπικότητα και το έργο του Μαλέβιτς εμφανίζεται και τώρα σποραδικά με το μοτίβο του σταυρού που συνδυάζεται με στοιχεία χώρου, όπως είναι τα μικρά σκισίματα στον καμβά, σύμφωνα με την έννοια των concetti spaziali του Λούτσιο Φοντάνα. Στο έργο του Θεοφίλη είναι σαφής ακόμη η διδασκαλία του Φλούξους και της δημιουργίας του Γιόζεφ Μπόυς, όπως επίσης η ατμόσφαιρα που απορρέει και από άλλα έργα εφήμερα, όπως είναι τα γκράφιτι στους δρόμους και όσα έχουν επηρεαστεί από τον Μπασκιά. Από τα θέματα στους πίνακές του αυτό που κυριαρχεί είναι η ανθρώπινη μορφή, μία φιγούρα σαν προτομή, χωρίς ένδειξη φύλου, πότε μόνη και πότε με τους συντρόφους της, που πλαισιώνεται από καθαρά καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά και τα οποία εκφράζουν κάθε φορά μία συναισθηματική κατάσταση. Είναι η φιγούρα του ίδιου του ζωγράφου, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται σαν να αυτοβιογραφείται μπροστά στα μάτια μας, ενώ παράλληλα γίνεται και ένα σύμβολο για το αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η τέχνη σήμερα. ΄Ισως η βόμβα μολότωφ που ο Θεοφίλης με έναν ποιητικό, της καθημερινότητας τρόπο, έχει ενσωματώσει σε τρία από τα έργα του, να είναι τελικά η λύση! Αλλά και αυτή αμφισβητείται από τον ίδιο έντονα, αφού μετατρέπεται σε άγγελο ή σε ερωτικό στοιχείο, τόσο εύθραυστο όμως, όσο και τα κρυστάλλινα ποτήρια που την περιβάλλουν. Εάν ακόμη και τώρα που έχουν ειπωθεί και παρουσιαστεί σχεδόν τα πάντα, ανάμεσα στους βασικούς στόχους των καλλιτεχνών είναι η διατύπωση ενός πρωτότυπου και προσωπικού ύφους, ο Χρήστος Θεοφίλης το έχει πετύχει. Με την έκθεσή του αυτή δεν δίνει λύσεις, θέτει, όμως ερωτήματα και μας εισάγει στον δικό του, απροσδόκητα νεανικό προβληματισμό, πάντοτε με έναν εξαιρετικά ευαίσθητο και ποιητικό τρόπο.
Μελίτα Εμμανουήλ Ιστορικός Τέχνης Καθηγήτρια της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ
Σχόλια για τη γενιά του ογδόντα Με αφορμή τις εκθέσεις των Μάκη Θεοφυλακτόπουλου και Χρήστου Θεοφίλη
Αυτόν τον καιρό πραγματοποιείται στη Νέα Υόρκη μια έκθεση με τίτλο “ High Times, Hard Times: New York Painting 1967-1978 ” ( National Academy Museum) Στόχος της είναι να ανασυνθέσει και να παρουσιάσει στην πολλαπλότητα του ένα εικαστικό κίνημα, χαμένο πλέον από τον εικαστικό κανόνα του παρόντος, να παρουσιάσει την τελευταία έκφανση του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, τη «γενιά του ογδόντα». Η επιμελήτρια της έκθεσης Katy Siegel θεωρεί πως η εμμονή στη δοκιμασία του μέσου, η εμμονή να μην απομακρυνθούν από τον καμβά αποτέλεσε την κύρια στόχευση αυτού του κινήματος. Ως εκ τούτου το κίνημα αυτό γίνεται αντιληπτό σαν μια από τις τελευταίες οργανωμένες προσπάθειες του μοντερνισμού. Για την επιμελήτρια η αδυναμία ενός βήματος εκείθεν, δηλαδή υπέρβασης του μέσου υπήρξε και ο κύριος λόγος της αποτυχίας αυτού του κινήματος. Η κριτική αποτίμηση της γενιάς του ογδόντα δεν είναι-στο παρόν κείμενο-ο στόχος μας. Εξάλλου, μια τέτοια προσέγγιση θα είχε έναν ιστορικό χαρακτήρα και θα δήλωνε ότι στην πραγματικότητα η συζήτηση έχει ήδη τελειώσει. Τότε ο αντίκτυπος της θα απασχολούσε μόνο την ιστοριογραφία. Αντίθετα, αυτές τις μέρες συνέπεσε δυο από τους πρωτεργάτες της γενιάς αυτής να παρουσιάζουν την τελευταία δουλειά τους. Μετά από καιρό απουσίας οι εκθέσεις του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου και του Χρήστου Θεοφίλη μας αναγκάζουν να ξανανοίξουμε το κεφάλαιο του ύστερου εξπρεσιονισμού στη χώρα μας. O πόλεμος του σαράντα, η κατοχή και ο εμφύλιος δημιούργησαν τις προϋποθέσεις του εξπρεσιονισμού. Η προσφυγή τότε στον Μπουζιάνη γινόταν αναγκαία. Aντίστοιχα το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα της δεκαετίας του εξήντα, ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Μάης του 68, η χούντα, η πολιτικοποίηση της μεταπολίτευσης έστρεψε την αντίστοιχη γενιά να αναζητήσει τους εκφραστικούς της τρόπους στον εξπρεσιονισμό. Οι αμφίσημες μορφές του Μυταρά με την καταγγελία του καθημερινού ανθρώπου, θύματος και θύτη ταυτόχρονα, ο Κοκκινίδης με τις Ταυτότητες του αλλά και ο κριτικός ρεαλισμός του Μπότσογλου υπήρξαν εμβληματικά παραδείγματα. Η επόμενη γενιά, αυτή του ογδόντα κρατάει από τον εξπρεσιονισμό το χρώμα και τη κινητικότητα που αυτό δημιουργεί μέσα στο έργο. Η ανθρώπινη μορφή τους απασχολεί, -σε πολλούς μάλιστα- αποτελεί τη βασική τους ενασχόληση. Δεν ενδιαφέρεται τόσο για το σχέδιο και το ρόλο που αυτό είχε μέσα στη σύνθεση. Οι Θεοφυλακτόπουλος, Σακελλίων, Πατρασκίδης, Ιωάννου, Θεοφίλης, Μαγκώνη κ.α υπήρξαν οι καλλιτέχνες που εκπροσώπησαν αυτήν τη γενιά και στους οποίους θα παρατηρήσουμε τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Στον Θεοφυλακτόπουλο η μοτοσικλέτα αποδίδει την κίνηση που μεταμορφώνει το αντικείμενο. Με αυτόν τον τρόπο εισάγεται ο χρόνος μέσα στο έργο. Ο καλλιτέχνης διαχέει τον ίλιγγο στο φόντο και στις μορφές. Η εικόνα του μοναχικού μοτοσικλετιστή καθώς και οι απειλούμενες μορφές δημιουργούν το leit motiv στο έργο του. Μορφολογικά παρατηρεί κανείς τις σκοτεινές μορφές με την ανάγλυφη πάστα να διαδίδουν τον ίλιγγο μέσα σε μια προσεκτική και γραμμική σύνθεση. Πλάθει και αναδεικνύει τις μορφές μέσα σ’ ένα ουδέτερο όσο και ακριβολογικό χώρο. Στον Θεοφίλη η εξπρεσιονιστική διάθεση θα φανεί -από τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα- μέσα από τη χειρονομιακή πινελιά που έντυνε τις μορφές του καθώς και το μοτίβο του εγκλωβισμένου σκύλου και γενικότερα της εγκλωβισμένης μορφής. Μια βαριά ατμόσφαιρα πέφτει πάνω στο έργο και καλύπτει τις μορφές. Και στους δυο θα αναζητήσουμε τη βίαιη κίνηση της πινελιάς, τη βιαιότητα της χειρονομίας, τις δηλώσεις κίνησης και ορμής. Παρακολουθούμε ένα Δυναμικό(Dynamisch), μια απωθημένη δηλαδή ενέργεια –με τη φροϋδική σημασία του όρου- που καλείται να βγει στην επιφάνεια του καμβά. Οι δυο καλλιτέχνες εκφράζουν με το σημερινό έργο τους μια κατάσταση απορίας. Ο Θεοφυλακτόπουλος αποτυπώνει με χοντρή πινελιά το περίγραμμα της μορφής. Το πολύ-πολύ λίγο κόκκινο ή μπλε να τονίζουν αυτό το περίγραμμα. Η μορφή τώρα υποχωρεί. Ένα βήμα πριν την παρουσίαση ενός άδειου τελάρου. Ο Θεοφίλης με το πορτρέτο του Γκρέυ εισάγει με τη σειρά το πρόβλημα του εύθραυστου της φόρμας. Το αποτέλεσμα κι’ εδώ είναι παρόμοιο. Με τη διαφορά πως σ’ αυτήν την περίπτωση η μεταμόρφωση πραγματοποιείται σταδιακά. Η μορφή σταδιακά αποδομείται, γίνεται ελλειπτική για να οδηγηθεί τελικά στο περίγραμμα και στη βουβαμάρα του μέσου. Η γενιά του ογδόντα κινούμενη στην ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν δάσκαλοι όπως ο Μαυροείδης, ο Κοκκινίδης, ή ο Μπότσογλου παίρνει από αυτούς το αισιόδοξο μήνυμα της κριτικής αλλά και στη συνέχεια τη διάψευση αυτού του μηνύματος. Η σιωπή, η απουσία, η κατάσταση απορίας αποτελεί για πολλούς απ’ αυτούς την απάντηση μπροστά σ’ αυτήν τη διάψευση.
Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος
ΜΑΚΗΣ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ
"Ζωγραφική και σχέδιο"... Μέχρι 12/1
ΙΛΕΑΝΑ ΤΟΥΝΤΑ Αρματολών & Κλεφτών 48, Αμπελόκηποι, 210-6439466.
Τρ.-Παρ. 11 π.μ.-8 μ.μ., Σάβ. 12 μ.-4 μ.μ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ
"Το πορτρέτο του Dorian Gray. Μέχρι 8/12
ΕΚΦΡΑΣΗ ΓΙΑΝΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι, 210-3607598.
Τρ.-Παρ. 11 π.μ.-2 μ.μ. & 6-9 μ.μ. Σάβ. 11 π.μ.-2 μ.μ.
Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ''ΟΛΟΥ'' ΩΣ ΑΝΑΓΝΩΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΒΙΩΜΕΝΟ ΥΛΙΚΟ ΣΤΟΝ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗ Κατερίνα Ν.Θεοφίλη
Προνομιούχα πολύπορος οντότητα ο συγγραφέας, εικαστικός και κριτικός τέχνης Χρήστος Ν. Θεοφίλης, την αναγνωσμένη γνώση (είδηση, πληροφορία), την ενσωματώνει στον λόγο του πολυδιάστατα, υποβλητικά με ενδοσκοπική διάχυση, μετατρέποντάς την σε σπλαχνικό βιωμένο πεδίο. Θαυμαστό στην γραφή του το συμβάν της ''πρόσμιξης'' της πληροφορίας, της προσωπικής έρευνας και της βιωμένης γνώσης... τρίπτυχο μεγαλουργικής συγγραφής όπου ελάχιστοι συγγραφείς κατάφεραν επιτυχή σύνδεση κι αφομίοση των ορίων τους, τα οποία απαιτείται να είναι δυσδιάκριτα έως ανύπαρκτα. Στην λογοτεχνία υπάρχει ένα σκέλος εντυπώσεων αλλά και εντυπωσιασμών όπου πολλοί λογοτέχνες – αρθρογράφοι, παγιδευμένοι απ' την τάση επίδειξης γνωσο-μάθειας, αφήνουν την αναγνωσμένη γνώση αιωρούμενη στον λόγο τους, που σημαίνει ασύνδετη με τον γενικό περιεχόμενο του έργου τους, με αποτέλεσμα να καταστρέφουν τελικά και το βιωμένο υλικό τους αλλά και να κάνουν περιττά αδιάφορη και πληκτική την αναγνωσμένη γνώση. Για την ενσωμάτωση της αναγνωσμένης γνώσης στον λόγο έτσι που να αποτελεί βιωμένο χώρο, ο συγγραφέας Χρήστος Ν. Θεοφίλης δεν μεταχειρίστηκε ''μέσον'' και ''σκοπό'', δεν επικαλέστηκε ληστρικές τακτικές και δοξασίες εμπορικής προθήκης, πράγματα που κάνουν - δυστυχώς γι' αυτούς – οι περισσότεροι συγγραφείς και μάλιστα αρκετοί εξ αυτών καταξιωμένοι και ικανοί. Για να αποσαφηνίσω αυτήν την παράμετρο αναφέρω με ξεκάθαρα καταγγελτικό χαρακτήρα, την συνειδησιακή διάβρωση που έχουν υποστεί συγγραφείς και που έχει να κάνει με τον τρόπο που ''δουλεύουν'' τα γραπτά τους : συρράπτουν πληροφορίες στον λόγο τους με πρόθεση να εντυπωσιάσουν και να πουλήσουν! Η χρηματολαγνεία τους, τους υποχρεώνει να παρουσιάσουν μέσα στα γραπτά τους ξεκάρφωτα και περιττά και νοηματικά ασύνδετα και ψευδοσυναισθηματικά, διάφορες πληροφορίες ιστορικού, κοινωνικού, πολιτικού ενδιαφέροντος – το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο φαιδρό και κακόηχο, μα και πληκτικό και κυρίως αποδεδειγμένο ψυχικό ανοσιούργημα ... η λογοτεχνία σφαγιάζεται στον βωμό της εμπορικής υποκρισίας! Σε αυτό το λεπτό -και διόλου συζητημένου θέματος από μέρους των κριτικών τέχνης- που αφορά στην συνδετική σχέση αναγνωσμένης γνώσης και βιωμένης γνώσης, η περίπτωση του Χρήστου Ν. Θεοφίλη κάνει την έντιμη αλλά και έκλαμπρη ανατροπή. Ο συγγραφέας Χρήστος Ν. Θεοφίλης έχει έναν ιδιαίτερο ποιητικά αυτοβασανιζόμενο ψυχικό μηχανισμό στον οποίον δρουν υπερβατικά ικανότητες τραγωδού λογοπλάστη και συμβολιστή, υφαίνει φιλοσοφικά τα νοήματα σε δομημένο ρυθμικό μέτρο που να μην μετατρέπεται σε κήρυκας, δημαγωγός και κομπορρήμων φιλόσοφος, δημιουργεί υπόγειες συναισθηματικές εντάσεις, εικονογραφεί την ηχητική, κερδίζει σε δύναμη ενδιαφέροντος από υψηλών προδιαγραφών νοηματικές πυκνώσεις (η νοηματική πύκνωση των εξωγενών στοιχείων, το πλέον απαιτούμενο και απαιτητικό ζητούμενο στον λόγο, γιατί χωρίς νοηματική πύκνωση, η αναγνωσμένη γνώση – η πληροφορία δηλαδή- παρουσιάζεται πλαδαρή, ογκώδης, βαρετή και ανώφελη, έτσι που ο υποψιασμένος αναγνώστης αντιλαμβάνεται ευθύς αμέσως πως τούτη η πολυσέλιδη πληροφορία τοποθετήθηκε εκεί χάριν μίας βρωμεράς εμπορικής σκοπιμότητος να αυξήσει τον όγκο του γραπτού, να εντυπωσιάσει και να δικαιολογήσει εν τέλει το ποσόν πώλησης της έκδοσής του. Όταν ο αναγνώστης φτάσει σε τέτοιο συμπέρασμα διαβάζοντας ένα γραπτό του οποίου οι πληροφορίες υπερβαίνουν σε όγκο την ανάγκη όποιας αποσαφήνισης ή την ανάγκη όποιας συμβολικής και συναισθηματικής μνημόνευσης, τότε το έργο έχει καταδικαστεί ως μορφή και ο μύθος του έχει καταρρεύσει). Είναι σαφές πως στο αδηφάγο γίγνεσθαι της ανθρωπότητος από καταβολής κόσμου, η γνώση είναι αναγνωσμένο και σπανίως βιωμένο υλικό. Εκείνοι που στην όποια πληροφορία έδωσαν προσωπικό τους χώρο, επεξεργασίας της, αυτοί και κέρδισαν μια ειλικρινή κι αέναη σχέση μαζί της, την κατέκτησαν και συνεπώς την βίωσαν! Αυτή είναι η διανοητικά μακρόβιος περίπτωση του Χρήστου Ν. Θεοφίλη σε κάθε του κατάθεση καλλιτεχνική ή διανοητική. Υπερβατικός της οπτικής, ποιητικός ποικιλτής της κοσμικής όψης, κατάφερε να αναπλάσει, να ενσωματώσει και να διευρύνει την αναγνωσμένη γνώση και μάλιστα εκτοπίζοντας την εχθροπάθεια της αλαζονείας. Με το κύρος της απόλυτης ταύτισης με την προπορευόμενη γνώση, εκφραστικό φαινόμενο ο Θεοφίλης, που οι νοηματικές πυκνώσεις στα έργα του ξεπερνούν κι αυτές ακόμα τις νοηματικές απαιτήσεις της ίδιας της γνώσης. Ένα πολυδυναμικό χαρακτηριστικό του, ακόμα και στον προφορικό του λόγο, είναι ο,τι ποτέ δεν αναφέρεται στον εαυτό του, είτε πρόκειται για την τέχνη του, την συγγραφή του, τις δυνατότητές του, τις μνήμες, την δράση του. Κι όμως, σε αυτήν την διαδικασία, το ''εγώ'' του δεν έχει εξολοθρευτεί, αντίθετα, διαμελισμένο δρα πολλαπλασιαζόμενο κάτω και μέσα απ' τον χρόνο των άλλων. Κάθε του αφήγηση είναι μια υπογείως διασταλτική βιωμένη πράξη, ακόμα κι όταν μιλά για τον Παπαφλέσσα ή τον Βελουχιώτη ή και μόνο για τα άρβυλα του ανώνυμου στρατιώτη, για τον Γκόγια ή τον Χαλεπά ή και μόνο για ένα άγνωστο παιδί που ζωγραφίζει στο χώμα, για μια παλιά αυλόπορτα που τρίζει ή για την μεγάλη πύλη του θανάτου, για μια γερόντισσα που σκάρωσε μια γκριμάτσα υπό της θωπείας του Ήλιου ή για λίγο χαμομήλι που το μάζεψε άγαρμπα ο καιρός ...! Όταν για τούτα όλα τα καμώματα του κόσμου αφηγείται, δεν μιλά νευρικά, μήτε έντονα, μήτε γοργά... Ομιλία, τροβαδούρου ψυχής, που στοργεύει τα ''καημένα'' του σύμπαντος, σαν να μην θέλει να τα ραγίσει, σαν να μην θέλει να τα τρομάξει.... έχει λόγο καλοκάγαθων χρωμάτων, σχημάτων, ήχων, όλων συνδεδεμένων στο λίγο αεράκι της φωνής, ακριβώς όπως απαλό μικρό χαρτοκάραβο σε ρυάκι – μικρές αναπνοές αρκούν να το κινήσουν. Πώς και γιατί, έπαιξε ρόλο στην ύπαρξη του το τετριμμένο ''όλον'' της ανθρωπότητας; Ο Χρήστος Ν. Θεοφίλης, αγάπησε άτομα που δεν γνώρισε, έδρασε σε ζωές που δεν έζησε, ονειρεύτηκε για λογαριασμό ενός κόσμου που αποθήκευε τα όνειρα του στο ''ασαφές'' και στο ''προσεχώς'', ταξίδεψε αιθερόπλαστος συνοδός μυστικός ενός κατάκοπου πλήθους που ήθελε να παραμείνει γήινα ασφαλής. Αυτοδίδακτος στον πόλεμο των ψυχών, άγγιξε τον όλεθρο τους - χωρίς να δει τις πληγές, βάφτηκε με το σκιώδες αίμα τους. Συμπόνεσε την ρομφαία θλίψη των ανθρώπων τόσο βαθιά που την έκανε απόλυτα δική του, ώστε δεν την βλέπει πια ρόλο απέναντι, αλλά την υποδύεται εντός του... Δεν υπάρχει για τον Χρήστο Ν. Θεοφίλη τίποτα μη οικείο και τίποτα μη δικό του σε όλα τα πεδία δράσης του, στην τέχνη και στον λόγο και σε όλη του την πνευματική μα και οργανική ζωή - όλα έγιναν δικό του έδαφος κάποτε χλοώδες και κάποτε λιθώδες, που πάνω του φυτρώνει λουλούδι φυγόκεντρης δύναμης η φωτιά μα και η στάχτη τού αβυσσαλέου πόνου των ανθρώπων. Ο Χρήστος Ν. Θεοφίλης, καρδιά του Τάνταλου, κυλάει σπλαχνικά του την ελαφρόπετρα του κόσμου, αγωνιώντας να εντοπίσει το εξολοθρευτικό υπέρβαρο του παραμυθιού της... Και νους όμοιος ασβός, κλείνει προστατευτικά μέσα του τα πένθη της ανθρωπότητας... δεν επιτρέπει παραβιάσεις κι επιτίθεται με την οσμή της καιόμενης σάρκας, ανοίγεται στην ομιλούσα σιωπή του και ασάλευτα κλειστός στην αδιακρισία του τρόμου, ζει εν κινήσει εντός του. Κατερίνα Ν. Θεοφίλη
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
εκφραση
γιαννα γραμματοπούλου
βαλαωρίτου 9α, αθήνα ,10671
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ
20 Νοεμβρίου – 8 Δεκεμβρίου 2007
Η αίθουσα τέχνης « εκφραση- γιαννα γραμματοπουλου », εγκαινιάζει την Τρίτη, 20 Νοεμβρίου, την έκθεση ζωγραφικής- κατασκευών του Χρήστου Ν. Θεοφίλη με τίτλο «Το πορτραίτο του Dorian Gray-έκθεση αφιερωμένη στον Δημήτρη Ποταμίτη».
Ο Θεοφίλης μετά από δεκαοχτώ χρόνια εικαστικής απουσίας (τελευταία ατομική 1989-Τρίτο μάτι) επανατοποθετείται στην έννοια του πορτραίτου ως εύθραυστη ύλη.
Ο σκηνοθέτης, Β. Αναστασίου, αναφέρει για τη δουλειά του εικαστικού: «Ο Χρήστος Θεοφίλης κατόρθωσε να ανακαλύψει την πεμπτουσία αυτού του ακριβού κειμένου και να δημιουργήσει τις εσωτερικές εκφράσεις χωρίς την απαραίτητη εικόνα. Το ανεικονικό του πράγματος στην τέχνη του Θεοφίλη, ερευνά μ’ έναν τρόπο εκβάθυνσης, αναφύοντας ανέκδοτες εκφράσεις της υπόστασης του περίφημου ήρωα. Η ποιητική έκφραση και το λογοτεχνικό σώμα του έργου του Ουάιλντ του χρησίμευσαν ως οδηγοί αξιών και εκφράσεων, ώστε να στοχάζεται πάνω στη μετέωρη πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης.
Ο χρόνος καταργείται στα μικρά αυτά έργα του Θεοφίλη, εγκλωβίζεται ανάμεσα στις εκρήξεις των χρωμάτων του και στις διαφάνειες τις οποίες δημιουργεί η τεχνοτροπία του. Πνευματικός περισσότερο παρά εξπρεσιονιστής, αναδίνεται μέσα από αυτά τα έργα. Επαναφέρει De profundis την πεμπτουσία την οποία οραματιζόταν ο ζωγράφος του πορτραίτου. Η σκοτεινή πλευρά των έργων θα έλεγε κανείς πως χαρακτηρίζει το εωσφορικό, ενώ η έκρηξη των χρωμάτων μέσα από το σκοτάδι τοποθετείται απέναντι στην ωραιότητα.»
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα εκτίθεται και το συλλεκτικό αριθμημένο λεύκωμα (1-100 εκδόσεις Άσπρο-Μαύρο , Σεπτέμβριος 2002) με τον τίτλο «εικονογράφηση ενός πορτραίτου», αφιέρωμα στα εκατό χρόνια θανάτου του Όσκαρ Ουάιλντ με είκοσι ζωγραφιές και δύο λινέλεουμ του Χρήστου Ν. Θεοφίλη και σε κείμενα-σκέψεις γι’αυτή την έκδοση των: Βασίλη Αναστασίου (σκηνοθέτη), Μάνου Βερναρδάκη (Univeriste d’ Angers), Δημήτρη Ποταμίτη, (ηθοποιού), Πάρη Τακόπουλου (συγγραφέα).
Το λεύκωμα παρουσιάζεται πέντε χρόνια μετά την έκδοση του.
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή 11.00 – 2.00, 6.00 – 9.00
Σάββατο : 11.00 – 2.00. Κυριακή και Δευτέρα κλειστά.
βαλαωρίτου 9α, αθήνα, 10671, τηλ. 210 3607598, φαξ 210 3607546
email : info@ekfrasi-art.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
