Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2020
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020
ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
6-28 Μαίου 2021
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
EPsilon Art Gallery, Loutraki
Παναγίας Γιάτρισσας 12.
Loutraki, Korinthia, Greece
Μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Αιθουσών Τέχνης (ΠΣΑΤ)
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΥΗ ΠΑΝΤΑΛΕΩΝ
Κλήση 6977878481, 2744063895
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ
Giannis Efthimiou
Kostantinos Markopoulos
Renata Menis
George Androutsos
Efi Manou
Γιαννης Βακιρτζης
Tasos Dimos
Gabriel Grama
Χριστίνα Χατζηνεοφύτου
Evagelos Papagiannis
Ελένη Δαβιλά
Μαρια Καραναση
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος ανήκει στην πολυσυλλεκτική δεξαμενή του ανιδιοτελούς εικαστικού αισθήματος μαζί με τους Ακριθάκη, Βεντούρα, Σταύρο Ιωάννου, Κατράκη, Ιφιγένεια Λαγάνα, Ν. Λύτρα, Μαλέα, Μπουζιάνη, Οικονόμου, Ευθύμη Παπαδημητρίου, Παπαλουκά, Περδικίδη, Σαρρή, Σκλάβο, Σπυρόπουλο, Στέρη, Χαλεπά. Στην ίδια πλεύση οι Τάκις Βασιλάκης, Δημητρέας, Κουνέλης, Κτενάς, Μήλιος, Μπότσογλου και οι νεώτεροι Ζαχαρίας Αρβανίτης, Αρφαράς, Γιάννης Γουρζής – Άννινος, Κασκούρας, Κούκος, Μορταράκος, Μπουρναζάκης, . Οδηγούμενοι από το ευφυές ένστικτό τους, γρήγορα απέδρασαν από τα ευρωπαϊκά κινήματα γραφής και τις γενιές των ομογενοποιημένων εικαστικών προϊόντων, είδος υπάκουο σε ‘‘ορμόνες’’ και υποδείξεις της καταναλωτικής ευτυχισμένης κοινωνίας και ας προσπαθεί ο επιδέξιος της τεχνεμπορίας λόγος και η δημοσιογραφική θηριωδία του λαϊφστάιλ, με επιδερμικές προσεγγίσεις να τους εντάξει σε -ισμους και δεκαετίες. Σε δρόμο προσωπικής έρευνας το έργο τους… και ηθελημένα κυκλοφορούν κάποια βιώσιμα στοιχεία των κινημάτων, απόδειξη ότι η τέχνη είναι εμπειρία και αλληλουχία του «γίγνεσθαι» και του «μεταβατικού».
Ο ευρωπαϊκός εικαστικός λόγος κτίσθηκε στην βάση της πολιτισμικής γεωμετρίας της εξορυγμένης από τα σπλάχνα της ελληνικής γης. Κυκλαδικά ειδώλια, φιλοσοφία, ποίηση. Αυτό ευφυώς το είχαν καταλάβει, διατυπώνοντας την δικιά τους ανάγκη έκφρασης, οι Κριστιάν Ζερβός και Στρατής Ελευθεριάδης - Τεριάντ, κυριαρχώντας 50 χρόνια στην αναγέννηση του Παρισιού, κέντρο τότε των κοινωνιών. Αυτό το γνώριζε και ο αλεξανδρινός Αλέξανδρος Ιόλας και την κατάλληλη στιγμή πέταξε στο αμερικανικό όνειρο μεταφέροντας στις αποσκευές του, όχι τον δούρειο ίππο μα την ποιητική της πράξης αυτής, το έργο των Μαξ Ερνστ και Ρενέ Μαγκρίτ. Το 1953 προσφέρει στην μητέρα όλων των μαχών και των χάρτινων του μιλιταριστικού πολιτισμού δίδυμων πύργων, το τοτέμ της Ποπ Αρτ τον Άντι Γουόρχολ.
Διαμαντόπουλος Διαμαντής. Στην τεθλασμένη των συναισθημάτων του. Γεννήθηκε στην Μαγνησία Μικράς Ασίας τον Ιούνιο του 1914. Με την καταστροφή του 1922 έρχονται στην Αθήνα – ο πατέρας του έχει χαθεί.
1929 δημοσιεύει σκίτσα στην «Διάπλαση των Παίδων» με το ψευδώνυμο «Ακάμας».
1930 με παρότρυνση του Φ. Γιοφύλλη, εκθέτει τέμπερες στην «Αίθουσα Καλλιτεχνικών Ατελιέ».
1931 - 1936, σπουδάζει ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με τους Μπισκίνη, Παρθένη. Ταξιδεύει και μελετά την βυζαντινή και λαϊκή τέχνη. Φιλοτεχνεί τα σκηνικά και τα κοστούμια της θεατρικής παράστασης «Άλκηστη» του Ευριπίδη στην «Λαϊκή Σκηνή» του Καρόλου Κουν.
1937-1940 υπηρετεί την θητεία του.
1940 έκθεση στο Αρχαιολογικό Μουσείο και στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών (Royal Academy of Arts) του Λονδίνου.
1944 συλλαμβάνεται με τον αδελφό του Ιωακείμ ως μέλη της Εθνικής Αντίστασης… φυλακίζονται στο Χαϊδάρι.
1947 ομαδική έκθεση στην αίθουσα «Ρόμβος».
1950 για λίγο διδάσκει μαθήματα τεχνικών στο «Ελληνικό Σπίτι» της Α. Χατζημιχάλη… τα παρατά… δουλεύει οικοδόμος και αποφασίζει να απομονωθεί και να αφοσιωθεί στο έργο του… δεν το διαθέτει στο εμπόριο με θέση κατά της «όλο και μεγαλύτερης εμπορευματοποίησης της τέχνης».
1964 συμμετέχει σε ομαδική έκθεση στην Κύπρο με ένα έργο που το είχε ήδη εκθέσει στην αίθουσα «Ρόμβος» το 1947.
1967… Δικτατορία. Δεν αποδέχεται την απονομή βραβείου του ενός εκατομμυρίου δραχμών.
1975 επιτρέπει στη Βάσω Κατράκη να δει το έργο του -τον πείθει να εκθέσει. Η επιστροφή του: σταθμός στα εικαστικά του τόπου. Εκθέτει στο Πνευματικό Κέντρο «Ώρα» του Ασαντούρ Μπαχαριάν - καταγράφονται οι απόψεις του στο «Χρονικό» της «Ώρας».
1977 συμμετέχει σε δύο ομαδικές εκθέσεις στο Βελιγράδι και στο Βουκουρέστι.
1978 Εθνική Πινακοθήκη αναδρομική έκθεση με 311 έργα του. Ακολουθούν Δουβλίνο (1979) και δύο εκθέσεις πάλι στο κέντρο «Ώρα» (1980 και 1982).
1978 σε συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαδόπουλο απαντά σε ερώτηση για την άρνηση να πουλά τα έργα του:
-«Δεν θέλω κύριε! Ξέρετε, όταν ένας άνθρωπος νιώσει από ένα πράγμα μεγάλο πόνο, μεγάλη προσβολή, συνδέει αυτή την προσβολή με τις εκθέσεις, τις πωλήσεις, όλα αυτά. Εμένα με προσέβαλαν πολύ. Έτσι, σιχάθηκα και τις εκθέσεις και τις πωλήσεις. Τη ζωγραφική, βέβαια, δε τη σιχάθηκα... Πάντως, οπωσδήποτε δεν πρόκειται να πουλήσω κανένα έργο! Γιατί, εκτός απ’ όλα τα άλλα, δεν είναι δυνατόν να φτιάχνω έργα για να στολίζουν τα σπίτια των εφοπλιστών...»
1981 παραχωρεί την σειρά των έργων «Οικοδόμοι» στην εφημερίδα «Αυγή» για το ημερολόγιο.
1982 συμμετέχει στην έκθεση «Ευρωπάλια» στις Βρυξέλλες.
1983 με τον Κ. Κουλεντιανό προτείνεται και εκπροσωπεί την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας. Εξακολουθεί να αρνείται την πώληση του έργου του. Ζει με την αδελφή του Ειρήνη έως τον θάνατό της το 1989 στο Βύρωνα.
1989 η πρυτανεία της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του παραχωρεί μικρό διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Απομονώνεται το υπόλοιπο της ζωής του.
6 Ιουνίου 1995 πεθαίνει στο Αττικό Θεραπευτήριο Κυψέλης - κηδεύτηκε την επομένη στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.
Λες και το ήξερε, τους έδωσε μόνο ό,τι ήθελε να τους δώσει… Στην κηδεία του δεν είδα την επίσημη πολιτεία και τα κόμματα της αριστεράς απόντα.
Κατηγορήθηκε ως φοβικός, αντικοινωνικός και επιθετικός στις συζητήσεις του, διώχνοντας όλους εκείνους που προσπάθησαν να σπάσουν το φράγμα του περιορισμού του.
Όμως, το να ξεκινάς την ζωή σου με διωγμό, σε κάνει να παραμένεις ακλόνητα Εθελοντής στη φτώχεια, στην ιδεολογία σου και στην βαθύτατη υπαρξιακή μοναξιά σου εκπέμποντας την προσωπική σου κοσμοθέαση …και ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος βίωσε κατάσαρκα τον διωγμό της παρέας Τσαρούχη που έλεγχε το θολό εικαστικό τοπίο και τα μέσα της εποχής, συνοδοιπόροι τους και η παρέα της Αίγινας. Ήταν όλοι συμμαθητές στην Ανωτάτη σχολή καλών τεχνών από το 1931 έως το 1936.
Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος, με την στάση ζωής του, την κοινωνική σιωπή του, την συνείδηση του κοινωνικού ρόλου της τέχνης, ουσιαστικά τοποθετεί εαυτόν αενάως ως καταγγελία του ιερατείου τους…
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2020
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν . ΘΕΟΦΙΛΗΣ
Γιώργος Μπουζιάνης (Αθήνα, 1885 – Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 1959)«Η αισθητική επιβάλλεται από μια βαθύτατη αναγκαιότητα, δεν είναι ζήτημα απόφασης και εκλογής»
Γιώργος Μπουζιάνης
Βιολογία, κοινωνιολογία, ψυχολογία, αισθητική, λέγεται, είναι δυνάμεις προσέγγισης του καλλιτέχνη, προσφέροντας την ανάγνωση των κρυμμένων πληροφοριών και των ουσιαστικών αιτιών που μετασχηματίζονται σε έργο. …θα πρόσθετα, σημαντικότερο είναι, το να έχει βουτήξει ο γράφων τα ακροδάκτυλά του στα υλικά της τέχνης για να την προσεγγίσει…οι καλλιτέχνες μιλούν με κωδικούς χειρονομιών και επιφωνημάτων της συντεχνίας και αυτό ναι μεν φτωχαίνει την επιδερμίδα μα ποτέ την τέχνη στο μεδούλι της. Να τόπος ιερός συνομιλίας, αν αποζητάς να σπάσεις κωδικούς …τα αλλά στην ανεπάρκειά τους σε χρίζουν σε παρόντα χρόνο κοτζαμπάση των τεχνών με λόγο αδιέξοδο και ποτέ σε μέλλοντα ... Στα νοήματα των λέξεων και των επιστημών δεν θα συναντήσεις την μαγεία της πράξης…
Ο Γιώργος Μπουζιάνης με καταγωγή από τα Μπουζιανέικα της Τρίπολης μαθήτευσε από το 1900 και για επτά χρόνια στην Σχολή Καλών Τεχνών στους Ροϊλό, Λύτρα, Βολανάκη, Ιακωβίδη. Τον Οκτώβριο του 1907 ο γιατρός Χαραμής, του παρέχει 80 μάρκα μηνιαίως για σπουδές στο Μόναχο και στην Ακαδημία Τεχνών στον Όττο Ζάιτζ. 1914 Βερολίνο κοντά στον ιμπρεσιονιστή Μαξ Λίμπερμαν. 1924 συμβόλαιο με την γκαλερί Μπάρχφελντ. 1929-1932 με οικονομική στήριξη της γκαλερί διαμένει στο Παρίσι.
Οκτώβριος 1935 στην Ελλάδα - κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη. Ο Γιώργος Μπουζιάνης επιστρέφει. Ο αρχιμανδρίτης της ελληνικής κοινότητας του Αϊχενάου του παρέχει δυο συστατικές επιστολές του πρέσβη στο Βερολίνο Αλέξανδρου Ρίζου - Ραγκαβή και ένα επίσημο έγγραφο-πρόσκληση του Α’ γραμματέα Αχιλλέα Κύρου για να έλθει στην Ελλάδα προς αποφυγή στράτευσης… Έχει αποκτήσει την γερμανική υπηκοότητα.
Ο Γιώργος Μπουζιάνης ερχόμενος αποζητά την θέση του καθηγητή στην ΑΣΚΤ λέγοντας ότι του την έχουν υποσχεθεί ο Κύρου κι ο Ραγκαβής και επικαλείται τον νόμο Βενιζέλου του 1929 κατά τον οποίον μόνο ο υπουργός μπορεί με διάταγμα να διορίζει διευθυντή και καθηγητές στη Σχολή. Οι πολιτικές εξελίξεις ραγδαίες. 4 Αυγούστου 1936 ο Μεταξάς καταργεί τον κοινοβουλευτισμό.
Από τότε βιώνει την πεμπτουσία της σιωπής, ηθελημένα απομονωμένος στο σπίτι του στη Δάφνη οδός Σουλίου 27 και με αυτή την μινώταυρου επιθυμία, χαρακτηριστική των Αρκάδων, επαναλαμβάνει ότι αδικήθηκε.
Παρεννόησε ή του το υποσχέθηκαν στη Γερμανία ότι θα εισέλθει στην κοινωνία του καθηγητικού κατεστημένου και τσάκισε όταν σκόνταψε; …έκλαψε επί εβδομήντα χρόνια και η κοινότητα των ζωγράφων γι αυτό, στιγματίζοντας ό,τι δεν τελεσφόρησε….
Ο Γιώργος Μπουζιάνης εμπεριέχεται στην μοναξιά του παραπόνου. Από τότε είχε χυθεί πολλή μελάνη για την μη εκπλήρωση της επιθυμίας του. Το ίδιο μελάνι χύθηκε και για τον Παρθένη ότι τον τρέλανε ο διωγμός που του ασκούσε το καθηγητικό κατεστημένο καταγγέλλοντας ως δοτό τον διορισμό του και τα πολιτικά παιχνίδιά του με τα κόμματα εξουσίας. Και ο Δημήτρης Περδικίδης αρχές της δεκαετίας του 1980 με μυστική επιστολή ταξίδεψε από την Ισπανία για να παραλάβει την θέση κάτω από το τραπέζι στην ΑΣΚΤ άσχετα αν ποτέ δεν του απεδόθη και γεύθηκα ως φίλος του, τον πόνο και την οργή του κατά των άλλων φίλων Νικολαϊδη, Κεσσανλή που του την βραχυκύκλωσαν.
Αναγνωρισμένος από την εικαστική κοινότητα ο Γιώργος Μπουζιάνης είχε ήδη κερδίσει το προσωπικό του στοίχημα και το ραντεβού στα Ιλίσια πεδία.
1936 πρώτη του συμμετοχή στην Ομάδα «Τέχνη» (Η ομάδα συνδέονταν με το Κόμμα των Φιλελευθέρων).
1940-1948 το έθνος σε σκοτάδι, σπαραγμός…
5 Νοεμβρίου 1949 πρώτη ατομική έκθεση με έργα τα περισσότερα προπουλημένα στον «Παρνασσό». Ο τύπος γράφει: «Η εμφάνισή του αυτή στον ‘‘Παρνασσό’’ έχει και το πρόσθετο ενδιαφέρον θα είναι η πρώτη εκδήλωση μιας καινούργιας ομάδας καλλιτεχνών που πήρε το όνομα ‘‘Στάθμη’’..... που θα κάνουν σύντομα και ομαδική εμφάνιση».
Πρώτη έκθεση της ομάδας στο Ζάππειο τον Μάιο του 1950.
1950 Μπιενάλε της Βενετίας.
1951 δραστηριότητα της ομάδας με εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους στο Βόλο και έκθεση στη Ρώμη την άνοιξη του 1953.
Ιούνιος 1955 η ομάδα ασκεί κριτική στη διοίκηση του Καλλιτεχνικού Επαγγελματικού Επιμελητηρίου για κακοδιαχείριση - συνάντηση με τον Υπουργό Παιδείας (Γεροκωστόπουλο).
1956 η ελληνική επιτροπή αποτελούμενη από τους Μ. Καλλιγά, Μ. Χατζηδάκη, Βρ. Τσούχλο, του απονέμει το α΄ ελληνικό βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού Γκούγκενχάιμ αξίας 1000 δολαρίων (33.000δρχ).
Η εκφραστική του δύναμη έχει γίνει σχολή και μύθος, όσο για τα παράπονά του… έτσι είναι ο καλλιτέχνης κυριαρχείται στο παμφάγο αίσθημα της μοναδικότητας, θέλοντας το σύμπαν να τον υπηρετεί και τσακίζει στο πρώτο ‘‘όχι’’ (όπως κι ο Γεράσιμος Στέρης και ας προωθείται η διένεξή του με τον Παπαντωνίου ως αιτία αναχώρησής του το 1939 στην Αμερική. Την δουλειά της διακόσμησης του ελληνικού περιπτέρου στην Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης πήγαινε να πάρει και που είχε ταχτοποιηθεί από την παρέα Πικιώνη και ας φάνηκε ότι την ανέλαβε βάση διαγωνισμού).
Χωρίς τον καθηγητικό θώκο δυο καλλιτέχνες δημιουργούν σχολή μες στη σχολή με την μέγιστη χειρονομιακή τους γραφή, το χρώμα και την προσωπική τους φόρμα οι Γιώργος Μπουζιάνης και Πάνος Σαραφιανός. Την δεκαετία του 1980 κυριαρχεί ο Μάκης Θεοφιλακτόπουλος. Και την ίδια δεκαετία ο Νίκος Κεσσανλής ως καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και σόουμαν, της δίνει νέα ώθηση, ανατροπή, εμπλουτίζοντάς την με σκέψεις των Βάλτερ Μπένγιαμιν, Joseph Beuys, Γιάννη Κουνέλλη και την ανανεώνει, σπάει τον εντοιχισμό της τέχνης, την διαχέει στο χώρο, την κοινωνικοποιεί με αυτόν τον τρόπο από τα στεγανά των μυημένων εννοιολογικών καλλιτεχνών της δεκαετίας του 1970, με έργο ουσιαστικό και όραμα, των Δημήτρη Αληθινού, Γιάννη Μπουτέα, την εντάσσει στην καθημερινή αναζήτηση, παιχνίδι ανατροπή. Ένα πολιτισμικό σοκ, ελευθέριας και πανσπερμίας που διαρκεί ως σήμερα στην ΑΣΚΤ.
Δοκιμάστηκε η σχολή στο «νέο» την δεκαετία του 1980 με πληροφορίες που ζυμώθηκαν - ξεπέρασε το εφεύρημα, την συστολή, τον μιμητισμό, δέχθηκε την πολιτισμική επίθεση των μεγαλοσυλλεκτών- τα «θέλω» του εμπορίου. Ταξίδεψε σε μπιενάλε, ξεπέρασε τις ατολμίες και τους συμβιβασμούς … το αεράκι δεν στερείται ονείρων και πάντα κινεί τα πανιά των ελευθερογνωμούντων…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Γιώργος Μπουζιάνης την 21η Οκτωβρίου του 1959 στις 9.30 μ.μ. απεβίωσε στην κλινική Αλεξάνδρα. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη την 22α Οκτωβρίου στις 5 μ.μ. στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών. Εκ μέρους του υπουργείου παιδείας παρέστησαν ο διευθυντής γραμμάτων και θεάτρου Κουρνούτος και ο τμηματάρχης καλών τεχνών Κατριβάνος, οι διευθυντές των μουσείων Μπενάκη και ακροπόλεως Χατζηδάκης και Μηλιάδης. Τον επικήδειο προσφώνησε ο πρόεδρος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου Τσούχλος. Στην κηδεία παρευρέθηκαν οι καθηγητές του πολυτεχνείου και της Ανωτάτης σχολής Καλών Τεχνών. Τα έντυπα της εποχής αναφέρουν με μεγάλους τίτλους το γεγονός του θανάτου με την υπογράμμιση ότι ήταν ο σημαντικότερος νεοέλληνας ζωγράφος.
«Πέθανε φτωχός, βοηθούμενος οικονομικά μόνο από κάποιους φίλους, ενώ η αναγνώρισή του ήρθε καθυστερημένα», γράφουν έως σήμερα.
Δήλωσε εθελοντής - τους απαντώ - και ας μην τροχοδρομούνε την τέχνη στα ευτελή…
(«όσο ανώτερο είναι ένα έργο σε ποιότητα τόσο και πιο ωφέλιμο είναι στην κοινωνία» Γιώργος Μπουζιάνης)
