https://www.facebook.com/photo/?fbid=122206541108229286&set=a.122121344348229286 

 Σπασμένο καράβι – Γιάννης Σκαρίμπας

Σπασμένο καράβι να ‘μαι πέρα βαθιά

έτσι να ‘μαι

με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά

να κοιμάμαι

Να ‘ν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική

γύρω γύρω

με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί

που θα γείρω

Να ‘ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά

έτσι να ‘ναι

και τα βράχια κατάπληκτα και τ’ αστέρια μακριά

να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές

δίχως χάρη

κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές

το φεγγάρι

Έτσι να ‘μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό

έτσι να ‘μαι

σ’ αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό

να κοιμάμαι

 Γιάννης Σκαρίμπας (1893-1984), Εαυτούληδες

ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ

Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη.

Ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη

Και με ήβραν – χωρίς κανέν’ να μου λείπει-

Τα λάθη.

Κι ως τα γνώρισα όλα μου γύρω – μπραμ-πάφες

Όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες

-ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, οι γκάφες

μου όλες.

Α!… τι θίασος λίγον τι από αλήτες

Μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους

Έτσι ως έμοιαζαν – με πρισμένες τις μύτες-

Παλιάτσους.

Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη β έ ρ γ α

Μπρος σε τρίποδα με κ ά ν τα α μυστήρια,

Όπου γράφονταν τα’ αποτυχημένα μου έργα

– εμβατήρια!

Α!… τι έμπνευση!… Μαιτρ του φάλτσου γω πάντα,

Με τη βέργα μου τώρα ψηλά –λέω- με τρόμους

Να, με δαύτη μου να παρελάσω την μπάντα

Στους δρόμους.

Κι ως πισώκολα θα παγαίνω πατώντας

Μεσ’ σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια

Οι παλιάτσοι μου – στον αέρα πηδώντας-

Τα θούρια…

 Ρήγας: Η επανάσταση είναι δικαίωμα και χρέος

θούριος

Ως πότε, παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά,

μονάχοι, σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;

Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,

να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;

Να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,

τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;

Καλλιό 'ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή!

Τι σ' ωφελεί αν ζήσης και είσαι στη σκλαβιά;

Στοχάσου πως σε ψένουν καθ' ώραν στη φωτιά.

Βεζίρης, Δραγουμάνος, Αφέντης κι αν σταθής,

ο Τύραννος αδίκως σε κάμει να χαθής·

δουλεύεις όλ' ημέρα σε ό,τι κι αν σοι πη,

κι αυτός πασχίζει πάλιν το αίμα σου να πιη.

O Σούτζος* κι ο Μουρούζης*, Πετράκης*, Σκαναβής*,

Γκίκας* και Μαυρογένης*, καθρέπτης είν' να ιδής.

Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,

σκοτώθηκαν, κι αγάδες, με άδικον σπαθί·

κι αμέτρητ' άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,

ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμιά 'φορμή.

Ελάτε μ' έναν ζήλον σε τούτον τον καιρόν,

να κάμωμεν τον όρκον επάνω στον Σταυρόν·

συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν,

να βάλωμεν, εις όλα να δίδουν ορισμόν·

οι Νόμοι να 'ν' ο πρώτος και μόνος οδηγός,

και της Πατρίδος ένας να γένη αρχηγός·

γιατί κι η αναρχία ομοιάζει την σκλαβιά·

να ζούμε σαν θηρία είν' πλιο σκληρή φωτιά.

Και τότε, με τα χέρια ψηλά στον ουρανόν,

ας πούμ' απ' την καρδιά μας ετούτα στον Θεόν.

Εδώ σηκώνονται οι Πατριώται ορθοί και, υψώνοντες

τας χείρας προς τον ουρανόν, κάμνουν τον Όρκον:

«Ω Βασιλεύ του Κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,

στην γνώμην των Τυράννων να μην ελθώ ποτέ!

Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ

εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.

Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,

για να τους αφανίσω, θε να 'ναι σταθερός.

Πιστός εις την Πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,

αχώριστος για να 'μαι υπό τον στρατηγόν.

Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο Oυρανός

και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός!

https://www.mutualart.com/Artist/Christos-Theofilis/904F85C84A98EA8B/Biography 

 Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

Ο γκρεμιστής

Ακούστε. Εγώ ειμαι ο γκρεμιστής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο χτίστης,

ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

5

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,

πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.

Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·

του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης·

και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι

10

την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,

κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι, και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι,

και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,

παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.

15

Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια

ξανάρχεται. Καλώς να ’ρθεί. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ’χει

το δείλιασμα, κι όλο ρωτά και μήτε ναι, μήτε όχι

δεν του αποκρίνεται κανείς και πάει κι όλο προσμένει

20

το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει.

Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,

και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.

Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό τού δούλεψε τ’ ατσάλι

και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

25

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω,

και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω;

Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε·

γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

1907