Πέμπτη 1 Αυγούστου 2019

Ο ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΖΩΓΡΑΦΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ. ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ . : ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ ...

Ο ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΖΩΓΡΑΦΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ. ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ . :

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ ...: ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ. ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ....

Χρήστος Θεοφίλης

Το πορτραίτο του Dorian Gray

Μετά από δέκα οκτώ χρόνια απουσίας από τις αίθουσες τέχνης ο Χρήστος Θεοφίλης παρουσιάζεται τώρα στην γκαλερί «Έκφραση» με μία έκθεση έργων του που έχει στηθεί από τον θεωρητικό Κώστα Σταυρόπουλο. Ο καλλιτέχνης αυτός της γενιάς του ’80, της οποίας οι στόχοι ακόμη δεν έχουν καταγραφεί συστηματικά, καταθέτει μια ιδιαίτερη και εντελώς προσωπική άποψη, με μέθοδο όμως, όχι ξένη προς την προηγούμενη πορεία του.

Με έναν αποσπασματικό τρόπο, που πρόσκειται στα δεδομένα της εποχής μας, ο ζωγράφος σταχυολογεί θέματα και εκφραστικούς τρόπους από την τέχνη των 150 περίπου τελευταίων χρόνων και δημιουργεί μία εικόνα του σήμερα, κινούμενη, ρευστή και, κυρίως ανοιχτή σε νέες εξελίξεις και άλλες προτάσεις. Στα έργα του βλέπουμε τις πινελιές σαν «κόμμα» των ζωγράφων του Ιμπρεσιονισμού, οι οποίες όμως δεν συνδέονται μεταξύ τους και έτσι δεν δημιουργούν χώρο, αλλά συνειδητοποιούμε και το πέρασμα από τον Εξπρεσιονισμό, με την αφαιρετική γραφή, το «σπάσιμο» της φόρμας, καθώς και την παραμόρφωση των χαρακτηριστικών στο πρόσωπο, που οδηγεί στην έκφραση του πόνου και της μοναξιάς. Παρατηρούμε ακόμη τη χαρά από τη δημιουργία του Ματίς, με τα κόκκινα λουλούδια που θα μπορούσαν να είναι και ένα στοιχείο από τη φιλοσοφία της Ποπ αρτ, καθώς και τη βαθιά γνώση του έργου του Πικάσο, το οποίο φαίνεται σαν να αφομοιώνεται από τον Θεοφίλη με τον ίδιο τρόπο, που και ο Ισπανός δημιουργός αφομοίωνε θέματα από άλλες παραδόσεις και τα έκανε δικά του.

Η παλαιά του προσήλωση στην προσωπικότητα και το έργο του Μαλέβιτς εμφανίζεται και τώρα σποραδικά με το μοτίβο του σταυρού που συνδυάζεται με στοιχεία χώρου, όπως είναι τα μικρά σκισίματα στον καμβά, σύμφωνα με την έννοια των concetti spaziali του Λούτσιο Φοντάνα. Στο έργο του Θεοφίλη είναι σαφής ακόμη η διδασκαλία του Φλούξους και της δημιουργίας του Γιόζεφ Μπόυς, όπως επίσης η ατμόσφαιρα που απορρέει και από άλλα έργα εφήμερα, όπως είναι τα γκράφιτι στους δρόμους και όσα έχουν επηρεαστεί από τον Μπασκιά.

Από τα θέματα στους πίνακές του αυτό που κυριαρχεί είναι η ανθρώπινη μορφή, μία φιγούρα σαν προτομή, χωρίς ένδειξη φύλου, πότε μόνη και πότε με τους συντρόφους της, που πλαισιώνεται από καθαρά καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά και τα οποία εκφράζουν κάθε φορά μία συναισθηματική κατάσταση. Είναι η φιγούρα του ίδιου του ζωγράφου, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται σαν να αυτοβιογραφείται μπροστά στα μάτια μας, ενώ παράλληλα γίνεται και ένα σύμβολο για το αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η τέχνη σήμερα. ΄Ισως η βόμβα μολότωφ που ο Θεοφίλης με έναν ποιητικό, της καθημερινότητας τρόπο, έχει ενσωματώσει σε τρία από τα έργα του, να είναι τελικά η λύση! Αλλά και αυτή αμφισβητείται από τον ίδιο έντονα, αφού μετατρέπεται σε άγγελο ή σε ερωτικό στοιχείο, τόσο εύθραυστο όμως, όσο και τα κρυστάλλινα ποτήρια που την περιβάλλουν.

Εάν ακόμη και τώρα που έχουν ειπωθεί και παρουσιαστεί σχεδόν τα πάντα, ανάμεσα στους βασικούς στόχους των καλλιτεχνών είναι η διατύπωση ενός πρωτότυπου και προσωπικού ύφους, ο Χρήστος Θεοφίλης το έχει πετύχει. Με την έκθεσή του αυτή δεν δίνει λύσεις, θέτει, όμως ερωτήματα και μας εισάγει στον δικό του, απροσδόκητα νεανικό προβληματισμό, πάντοτε με έναν εξαιρετικά ευαίσθητο και ποιητικό τρόπο.

Μελίτα Εμμανουήλ

Ιστορικός Τέχνης

Καθηγήτρια της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ

εκφραση

γιαννα γραμματοπούλου

βαλαωρίτου 9α, αθήνα ,10671

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ

20 Νοεμβρίου – 8 Δεκεμβρίου 2007

Η αίθουσα τέχνης « εκφραση- γιαννα γραμματοπουλου », εγκαινιάζει την Τρίτη, 20 Νοεμβρίου, την έκθεση ζωγραφικής- κατασκευών του Χρήστου Ν. Θεοφίλη με τίτλο «Το πορτραίτο του Dorian Gray-έκθεση αφιερωμένη στον Δημήτρη Ποταμίτη».

Ο Θεοφίλης μετά από δεκαοχτώ χρόνια εικαστικής απουσίας (τελευταία ατομική 1989-Τρίτο μάτι) επανατοποθετείται στην έννοια του πορτραίτου ως εύθραυστη ύλη.

Ο σκηνοθέτης, Β. Αναστασίου, αναφέρει για τη δουλειά του εικαστικού: «Ο Χρήστος Θεοφίλης κατόρθωσε να ανακαλύψει την πεμπτουσία αυτού του ακριβού κειμένου και να δημιουργήσει τις εσωτερικές εκφράσεις χωρίς την απαραίτητη εικόνα. Το ανεικονικό του πράγματος στην τέχνη του Θεοφίλη, ερευνά μ’ έναν τρόπο εκβάθυνσης, αναφύοντας ανέκδοτες εκφράσεις της υπόστασης του περίφημου ήρωα. Η ποιητική έκφραση και το λογοτεχνικό σώμα του έργου του Ουάιλντ του χρησίμευσαν ως οδηγοί αξιών και εκφράσεων, ώστε να στοχάζεται πάνω στη μετέωρη πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης.

Ο χρόνος καταργείται στα μικρά αυτά έργα του Θεοφίλη, εγκλωβίζεται ανάμεσα στις εκρήξεις των χρωμάτων του και στις διαφάνειες τις οποίες δημιουργεί η τεχνοτροπία του. Πνευματικός περισσότερο παρά εξπρεσιονιστής, αναδίνεται μέσα από αυτά τα έργα. Επαναφέρει De profundis την πεμπτουσία την οποία οραματιζόταν ο ζωγράφος του πορτραίτου. Η σκοτεινή πλευρά των έργων θα έλεγε κανείς πως χαρακτηρίζει το εωσφορικό, ενώ η έκρηξη των χρωμάτων μέσα από το σκοτάδι τοποθετείται απέναντι στην ωραιότητα.»

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα εκτίθεται και το συλλεκτικό αριθμημένο λεύκωμα (1-100 εκδόσεις Άσπρο-Μαύρο , Σεπτέμβριος 2002) με τον τίτλο «εικονογράφηση ενός πορτραίτου», αφιέρωμα στα εκατό χρόνια θανάτου του Όσκαρ Ουάιλντ με είκοσι ζωγραφιές και δύο λινέλεουμ του Χρήστου Ν. Θεοφίλη και σε κείμενα-σκέψεις γι’αυτή την έκδοση των: Βασίλη Αναστασίου (σκηνοθέτη), Μάνου Βερναρδάκη (Univeristé d’ Angers), Δημήτρη Ποταμίτη, (ηθοποιού), Πάρη Τακόπουλου (συγγραφέα).

Το λεύκωμα παρουσιάζεται πέντε χρόνια μετά την έκδοση του.

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή 11.00 – 2.00, 6.00 – 9.00

Σάββατο : 11.00 – 2.00. Κυριακή και Δευτέρα κλειστά.

βαλαωρίτου 9^α, αθήνα, 10671, τηλ. 210 3607598, φαξ 210 3607546

email : info@ekfrasi-art.gr

Σχόλια για τη γενιά του ογδόντα

Με αφορμή τις εκθέσεις των Μάκη Θεοφυλακτόπουλου και Χρήστου Θεοφίλη

Αυτόν τον καιρό πραγματοποιείται στη Νέα Υόρκη μια έκθεση με τίτλο “ High Times, Hard Times: New York Painting 1967-1978 ” ( National Academy Museum) Στόχος της είναι να ανασυνθέσει και να παρουσιάσει στην πολλαπλότητα του ένα εικαστικό κίνημα, χαμένο πλέον από τον εικαστικό κανόνα του παρόντος, να παρουσιάσει την τελευταία έκφανση του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, τη «γενιά του ογδόντα». Η επιμελήτρια της έκθεσης Katy Siegel θεωρεί πως η εμμονή στη δοκιμασία του μέσου, η εμμονή να μην απομακρυνθούν από τον καμβά αποτέλεσε την κύρια στόχευση αυτού του κινήματος. Ως εκ τούτου το κίνημα αυτό γίνεται αντιληπτό σαν μια από τις τελευταίες οργανωμένες προσπάθειες του μοντερνισμού. Για την επιμελήτρια η αδυναμία ενός βήματος εκείθεν, δηλαδή υπέρβασης του μέσου υπήρξε και ο κύριος λόγος της αποτυχίας αυτού του κινήματος.

Η κριτική αποτίμηση της γενιάς του ογδόντα δεν είναι-στο παρόν κείμενο-ο στόχος μας. Εξάλλου, μια τέτοια προσέγγιση θα είχε έναν ιστορικό χαρακτήρα και θα δήλωνε ότι στην πραγματικότητα η συζήτηση έχει ήδη τελειώσει. Τότε ο αντίκτυπος της θα απασχολούσε μόνο την ιστοριογραφία. Αντίθετα, αυτές τις μέρες συνέπεσε δυο από τους πρωτεργάτες της γενιάς αυτής να παρουσιάζουν την τελευταία δουλειά τους. Μετά από καιρό απουσίας οι εκθέσεις του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου και του Χρήστου Θεοφίλη μας αναγκάζουν να ξανανοίξουμε το κεφάλαιο του ύστερου εξπρεσιονισμού στη χώρα μας.

O πόλεμος του σαράντα, η κατοχή και ο εμφύλιος δημιούργησαν τις προϋποθέσεις του εξπρεσιονισμού. Η προσφυγή τότε στον Μπουζιάνη γινόταν αναγκαία. Aντίστοιχα το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα της δεκαετίας του εξήντα, ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Μάης του 68, η χούντα, η πολιτικοποίηση της μεταπολίτευσης έστρεψε την αντίστοιχη γενιά να αναζητήσει τους εκφραστικούς της τρόπους στον εξπρεσιονισμό. Οι αμφίσημες μορφές του Μυταρά με την καταγγελία του καθημερινού ανθρώπου, θύματος και θύτη ταυτόχρονα, ο Κοκκινίδης με τις Ταυτότητες του αλλά και ο κριτικός ρεαλισμός του Μπότσογλου υπήρξαν εμβληματικά παραδείγματα.

Η επόμενη γενιά, αυτή του ογδόντα κρατάει από τον εξπρεσιονισμό το χρώμα και τη κινητικότητα που αυτό δημιουργεί μέσα στο έργο. Η ανθρώπινη μορφή τους απασχολεί, -σε πολλούς μάλιστα- αποτελεί τη βασική τους ενασχόληση. Δεν ενδιαφέρεται τόσο για το σχέδιο και το ρόλο που αυτό είχε μέσα στη σύνθεση. Οι Θεοφυλακτόπουλος, Σακελλίων, Πατρασκίδης, Ιωάννου, Θεοφίλης, Μαγκώνη κ.α υπήρξαν οι καλλιτέχνες που εκπροσώπησαν αυτήν τη γενιά και στους οποίους θα παρατηρήσουμε τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Στον Θεοφυλακτόπουλο η μοτοσικλέτα αποδίδει την κίνηση που μεταμορφώνει το αντικείμενο. Με αυτόν τον τρόπο εισάγεται ο χρόνος μέσα στο έργο. Ο καλλιτέχνης διαχέει τον ίλιγγο στο φόντο και στις μορφές. Η εικόνα του μοναχικού μοτοσικλετιστή καθώς και οι απειλούμενες μορφές δημιουργούν το leit motiv στο έργο του. Μορφολογικά παρατηρεί κανείς τις σκοτεινές μορφές με την ανάγλυφη πάστα να διαδίδουν τον ίλιγγο μέσα σε μια προσεκτική και γραμμική σύνθεση. Πλάθει και αναδεικνύει τις μορφές μέσα σ’ ένα ουδέτερο όσο και ακριβολογικό χώρο.

Στον Θεοφίλη η εξπρεσιονιστική διάθεση θα φανεί -από τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα- μέσα από τη χειρονομιακή πινελιά που έντυνε τις μορφές του καθώς και το μοτίβο του εγκλωβισμένου σκύλου και γενικότερα της εγκλωβισμένης μορφής. Μια βαριά ατμόσφαιρα πέφτει πάνω στο έργο και καλύπτει τις μορφές. Και στους δυο θα αναζητήσουμε τη βίαιη κίνηση της πινελιάς, τη βιαιότητα της χειρονομίας, τις δηλώσεις κίνησης και ορμής. Παρακολουθούμε ένα Δυναμικό(Dynamisch), μια απωθημένη δηλαδή ενέργεια –με τη φροϋδική σημασία του όρου- που καλείται να βγει στην επιφάνεια του καμβά.

Οι δυο καλλιτέχνες εκφράζουν με το σημερινό έργο τους μια κατάσταση απορίας. Ο Θεοφυλακτόπουλος αποτυπώνει με χοντρή πινελιά το περίγραμμα της μορφής. Το πολύ-πολύ λίγο κόκκινο ή μπλε να τονίζουν αυτό το περίγραμμα. Η μορφή τώρα υποχωρεί. Ένα βήμα πριν την παρουσίαση ενός άδειου τελάρου. Ο Θεοφίλης με το πορτρέτο του Γκρέυ εισάγει με τη σειρά το πρόβλημα του εύθραυστου της φόρμας. Το αποτέλεσμα κι’ εδώ είναι παρόμοιο. Με τη διαφορά πως σ’ αυτήν την περίπτωση η μεταμόρφωση πραγματοποιείται σταδιακά. Η μορφή σταδιακά αποδομείται, γίνεται ελλειπτική για να οδηγηθεί τελικά στο περίγραμμα και στη βουβαμάρα του μέσου.

Η γενιά του ογδόντα κινούμενη στην ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν δάσκαλοι όπως ο Μαυροείδης, ο Κοκκινίδης, ή ο Μπότσογλου παίρνει από αυτούς το αισιόδοξο μήνυμα της κριτικής αλλά και στη συνέχεια τη διάψευση αυτού του μηνύματος. Η σιωπή, η απουσία, η κατάσταση απορίας αποτελεί για πολλούς απ’ αυτούς την απάντηση μπροστά σ’ αυτήν τη διάψευση.

Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος

ΜΑΚΗΣ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ

"Ζωγραφική και σχέδιο"... Μέχρι 12/1
ΙΛΕΑΝΑ ΤΟΥΝΤΑ Αρματολών & Κλεφτών 48, Αμπελόκηποι, 210-6439466.
Τρ.-Παρ. 11 π.μ.-8 μ.μ., Σάβ. 12 μ.-4 μ.μ.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ

"Το πορτρέτο του Dorian Gray. Μέχρι 8/12
ΕΚΦΡΑΣΗ ΓΙΑΝΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι, 210-3607598.
Τρ.-Παρ. 11 π.μ.-2 μ.μ. & 6-9 μ.μ. Σάβ. 11 π.μ.-2 μ.μ.