"TA NEA" Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006
Αρ. Φύλλου 18650
ΧΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ Εξημερώνεται η πρωτοπορία;
Το μοντέρνο ύφος κυριαρχεί στην εικαστική σκηνή. Όχι βέβαια πάνω από τους καναπέδες των σπιτιών ή στις εκθέσεις των γνωστών γκαλερί, αλλά στις εγκαταστάσεις ή περφόρμανς που γίνονται σε πρώην στρατόπεδα ή εργοστάσια και σε αρχαιολογικούς χώρους, σε σταθμούς μετρό, σε γκαλερί του Ψυρή και στις σελίδες των περιοδικών λάιφ-στάιλ και διασκέδασης. Δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς, το φαινόμενο βρίσκεται πάλι σε έξαρση εντυπώσεων, ενώ η «άλλη πλευρά» - η ζωγραφική με μπογιές πάνω σε μουσαμά - εξακολουθεί να είναι αυτή που αγοράζεται αθόρυβα και κυριαρχεί στους πιο χειμωνιάτικους εκθεσιακούς μήνες. Δεν έχει τις συμβατικές ιεραρχήσεις η περιοχή αυτή της σύγχρονης τέχνης, οι «φυλές» των ακραίων μοντέρνων κυβερνώνται από κριτήρια όπως: ποιος κατόρθωσε να επιλεγεί σε μεγάλη έκθεση τεχνοκριτικού, ποιος έκανε παράξενη περφόρμανς, ποιος μας έκανε να μην καταλαβαίνουμε τι ακριβώς βλέπουμε στο βιντεο-έργο του. Εύλογο μεν - οι πρωτοπόροι «δεν πιστεύουν στην Ιστορία, αφού έχει παραδείγματα για οτιδήποτε» -, ανεξήγητο από την άλλη αφού οι εικαστικές αυτές δραστηριότητες, αν και εφήμερες, καταγράφονται προσεκτικά ως ντοκουμέντα και γίνονται «δείγμα εργασίας», σε φακέλους υποψηφίων καθηγητών καλλιτεχνικών σχολών. Λογιότητα: Προσωπικά, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ευρύτατη αυτή περιοχή καλλιτεχνικών γεγονότων θα πρέπει να ονομασθεί «λόγια» ή βιβλιογραφική τέχνη, αφού καθοριστικό στοιχείο της είναι η έντονη σχέση με θεωρίες, η προτεραιότητα των εννοιακών προθέσεων εις βάρος του ευτοεξηγούμενου οπτικού αποτελέσματος και τέλος η απασχόληση επιβίωσης για τους περισσότερους που δεν είναι άλλη από τη διδασκαλία στη μέση ή ανώτατη εκπαίδευση. Επειδή πάντως η Ιστορία υπάρχει και τα πρωτόκολλα μετράνε, για τους μελετητές έστω, καλό θα είναι οι φιλότεχνοι αυτών των περιοχών να τιμούν τους ιστορικούς πρωτοπόρους τους, αυτούς στους οποίους κόστισε η καινοτομία, ιδίως αφού έγινε σε εποχές που η χλεύη ήταν δεδομένη και όχι ο έπαινος του λάιφ-στάιλ, όπως σήμερα. Ποιος θυμάται - τεχνοκριτικός ή μουσείο - ας πούμε τον Λεωνίδα Χρηστάκη απ' τα χρόνια του 1950; Υπάρχει ένας χώρος τέχνης που μαζεύει αυτές τις καλλιτεχνικές δυνάμεις, όχι τόσο αυτές που ακούγονται από τις εκδηλώσεις των μουσείων, όσο τις «άστεγες», αλλά καθόλου άγνωστες. Αναφέρομαι στο Art-act, έναν μικρό αλλά υπερδραστήριο χώρο εκδηλώσεων «για λίγους», κυριολεκτικά και μεταφορικά, δύσκολο να τον βρει κανείς πίσω από τον Άρειο Πάγο, αλλά φεύγοντας είχα την ευχάριστη γεύση που άφηνε στο μυαλό και στις αισθήσεις πριν δεκαετίες ο «Δεσμός» της Ακαδημίας, η «Ώρα» του Μπαχαριάν, η «Άλλη Πόλη» των Χονδρού-Κατσιάνη και η «Τούντα» στα πρώτα της χρόνια. Ο διευθυντής Χρήστος Θεοφίλης, εικαστικός καλλιτέχνης ο ίδιος, διαμόρφωσε ένα πρόγραμμα όπου για μήνες και μέρα παρά μέρα θα γίνονται εκδηλώσεις (εκθέσεις και συζητήσεις) που καλύπτουν όλο το εικαστικό φάσμα, με σχεδόν όλους τους θεωρητικούς σε παρέλαση. ΤΑ ΝΕΑ , 27/09/2006 , Σελ.: P35
Κωδικός άρθρου: A18650P352 Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από "ΤΑ ΝΕΑ", στη διεύθυνση
