Γιάννης Σκαρίμπας (1893-1984), Εαυτούληδες

ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ

Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη.

Ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη

Και με ήβραν – χωρίς κανέν’ να μου λείπει-

Τα λάθη.

Κι ως τα γνώρισα όλα μου γύρω – μπραμ-πάφες

Όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες

-ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, οι γκάφες

μου όλες.

Α!… τι θίασος λίγον τι από αλήτες

Μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους

Έτσι ως έμοιαζαν – με πρισμένες τις μύτες-

Παλιάτσους.

Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη β έ ρ γ α

Μπρος σε τρίποδα με κ ά ν τα α μυστήρια,

Όπου γράφονταν τα’ αποτυχημένα μου έργα

– εμβατήρια!

Α!… τι έμπνευση!… Μαιτρ του φάλτσου γω πάντα,

Με τη βέργα μου τώρα ψηλά –λέω- με τρόμους

Να, με δαύτη μου να παρελάσω την μπάντα

Στους δρόμους.

Κι ως πισώκολα θα παγαίνω πατώντας

Μεσ’ σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια

Οι παλιάτσοι μου – στον αέρα πηδώντας-

Τα θούρια…