Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Μοναξιά

Μεσάνυχτα, και λείπετε, αδερφούλες μου.

Σαλεύει θλιβερό το κυπαρίσσι.

Τις κάμαρες θ’ ανοίξω που στοιχειώσανε,

τ’ αγέρι κι η νυχτιά ναν τις γιομίσει.

5

Άνε με πάρει ο ύπνος, μέσα στ’ όνειρο

θα ’ρθεί κάποια από σας να με ξυπνήσει.

Πού πήγατε, αδερφούλες μου, κι απόμεινα

μονάχη μες στο σπίτι μας και ξένη;

Στην άρπα, που ενοστάλγησε τα δάχτυλα,

10

η αράχνη τον καημό μου τον υφαίνει.

Τα χέρια μου, όπως δένω κι όπως θλίβομαι,

με βλέπει αντίκρυ ο σκύλος και σωπαίνει.

Τί να ’φταιξα και ασπρίζουν στο τρισκόταδο,

σαν τάφοι, τ’ αδειανά σας τα κρεβάτια;

15

Ποτέ του γυρισμού το γλυκοτράγουδο,

ποτέ δε θαν το πουν τα σκαλοπάτια;

Πώς ξεχειλά σε δάκρυον, αδερφούλες μου,

η αγάπη στα μεγάλα μου τα μάτια!