Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Πεθαίνοντας

Μάταιη ψυχή, στην ατονίαν εσπέρας εαρινής,

ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,

την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,

φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·

5

όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς

μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,

όταν ανέβει από τα εξαίσια τ’ άνθη της ζωής

μύρον η απαγοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα·

την ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείς

10

μ’ ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια—

μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τί θα πεις;

ω, τί θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;

Κοινοποιήθηκε 

Η δημοσίευσή σας κοινοποιήθηκε επιτυχώς με τη ρύθμιση απορρήτου SELF