Οι Φίλοι, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ

Πήγαιναν τα σύγνεφα έρημα στο δείλι,

τα βουνά βουβά στην ατμοσφαίρα,

ταξιδεύαν μου –αμίλητοι– οι φίλοι

στον αγέρα.

Είπα: οι φίλοι μου!… Η ζωή μου τρέμει–

οι τελευταίοι πάν’ μονάχοι τους οι τόποι,

άπιαστες οι γνωριμίες μου ανέμοι

κι οι ανθρώποι.

Όνειρο ήταν, ήταν πλάνη το πώς

ζούμε, φτάνει η ζωή μας φίλους νάχει,

χώρια ή αντάμα πάμε, όπως

και μονάχοι.

Όπως τα σύγνεφα έρημα στο δείλι,

τα βουνά βουβά στην ατμοσφαίρα,

όπως αμίλητοι πάνε μου οι φίλοι

στον αγέρα…