Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΜΟΥ

Δικά μου οἱ στίχοι, ἀπ᾿ τὸ αἷμα μου, παιδιά.

Μιλοῦνε, μὰ τὰ λόγια σὰν κομμάτια

τὰ δίνω ἀπὸ τὴν ἴδια μου καρδιά,

σὰ δάκρυα τοὺς τὰ δίνω ἀπὸ τὰ μάτια.

Πηγαίνουν μὲ χαμόγελο πικρό,

ἀφοῦ τὴ ζωὴν ἀνιστορίζω τόσο.

Ἥλιο καὶ μέρα καὶ ἥλιο τοὺς φορῶ,

ζώνη νὰν τά ῾χουν ὅταν θὰ νυχτώσω.

Τὸν οὐρανὸν ὁρίζουν, τὴ γῆ.

Ὅμως ρωτιοῦνται ἀκόμα σὰν τί λείπει

καὶ πλήττουνε καὶ λιώνουν πάντα οἱ γιοὶ

μητέρα ποὺ γνωρίσανε τὴ Λύπη

Τὸ γέλιο τοῦ ἁπαλότερου σκοποῦ,

τὸ πάθος μάταια χύνω τοῦ φλαούτου·

εἶμαι γι᾿ αὐτοὺς ἀνίδεος ρήγας ποὺ

ἔχασε τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ του.

Κεῖ ρεύουνε καὶ σβήνουν καὶ ποτὲ

δὲν παύουνε σιγά-σιγὰ νὰ κλαῖνε.

Ἀλλοῦ κοιτώντας διάβαινε, Θνητέ·

Λήθη, τὸ πλοῖο σου φέρε μου νὰ πλένε