Νίκος Καββαδίας

Ἔχω μία πίπα

Στὸν ποιητὴ Ἀπ. Μελαχρινό

Ἔχω μία πίπα ὀλλανδικὴ ἀπὸ ἕνα μαῦρο ξύλο,

ὁποὺ πολὺ παράξενα τὴν ἔχουν σκαλισμένη.

Ἔχει τὸ σχῆμα κεφαλιοῦ Γοργόνας μὲ πλουμίδια.

Κι ἕνας σ᾿ ἐμὲ ναύτης Δανὸς τὴν ἔχει χαρισμένη.

Καὶ μοῦ ῾πε αὐτὸς πὼς μία φορὰ τοῦ τὴν ἐπούλησε ἕνας,

στὴν Ἀλεξάντρεια, ἔμπορος ναρκωτικῶν, Ἀράπης,

καὶ στὸν Ἀράπη - λέει - αὐτόν, τὴν εἶχε δώσει κάποια,

σὲ κάποιο πόρτο μακρινό, γυναίκα τῆς ἀγάπης.

Πολλὲς φορές, τὶς βραδινὲς σκοτεινιασμένες ὧρες,

ἀνάβοντας τὴν πίπα αὐτή, σὲ μία γωνιὰ καπνίζω,

κι ὁ γκρίζος βγαίνοντας καπνὸς σιγὰ μὲ περιβάλλει,

κάνοντας ἕνα γύρω μου κενό, μαβὶ καὶ γκρίζο.

Καὶ πότε μία ψηλή, ὁ καπνός, γυναίκα σχηματίζει,

πότε ἕνα πόρτο ξενικὸ πολὺ καὶ μακρυσμένο.

Καὶ βλέπω μεσ᾿ στοὺς δρόμους του τοὺς κρύους καὶ βραδιασμένους

νὰ περπατᾶ ἕναν ὕποπτον Ἀράπη μεθυσμένο.

Καὶ βλέπω πάλι, ἄλλες φορές, μία γρήγορη γαλέρα

μὲ τὰ πανιά της ἀνοιχτὰ στὸ ἀβέβαιο ν᾿ ἀρμενίζει

κι ἀπάνω στὸ μπαστούνι της νὰ κάθεται ἕνας ναύτης,

νά ῾χει μία πίπα - ὅπως αὐτὴν ἐγὼ - καὶ νὰ καπνίζει.

Ἔχω μία πίπα ξύλινη παράξενα γλυμμένη.

Βλέπω καπνίζοντας τὰ πιὸ παράδοξα ὄνειρά μου.

Σκέφτομαι: «Θά ῾ναι μαγική». Μὰ πάλι λέω: μὴ φταίει

ὁ ἐγγλέζικος βαρὺς καπνὸς καὶ ἡ νευρασθένειά μου;