Ιωάννης Γρυπάρης

Ύπνου δάκρυα


Μπροβαλε μέρα λιβανὴ κι ὀνειροξεδιαλύτρα
νὰ διώξῃς τὰ ἡσκιώματα τοῦ ὕπνου ἀπὸ κοντά μου·
μπρόβαλε μέρα, κοίμισε τὴν ὑπνοφαντασιά μου,
ποῦ ἐνῷ κοιμοῦμαι ξαγρυπνᾷ ἡ νυχτοπαρωρίτρα.

Γιατὶ νεκρούς, γιατὶ χλωμοὺς σὰν μαραμένα κίτρα,
μὲς στὰ παράξενα πολὺ καὶ ἄγρια πολὺ ὄνειρά μου,
εἶδα καὶ τοὺς πενῆντα γυιοὺς τοῦ παλαιοῦ Πριάμου
καὶ τὴν Ἑκάβη ἐπάνω τους βουβὴ μοιρολογήτρα.

Δάκρι δὲν εἶχε στὸ στεγνὸ γεροντικό της μάτι
καὶ — μόσχον ἀξεθύμαστο — τὸν πόνο της ἐκράτει
μέσα στὰ στήθια της κλειστὸν ἀπ’ τοὺς παλιοὺς τοὺς χρόνους.

Μὰ ἐσύ, καρδιά μου, πέτρινη γιὰ τὰ δικά σου πάθη,
δάκρια ἀρχινᾷς στὸν ὕπνο σου νὰ χύνῃς γι’ ἄλλου πόνους
σὰν σταλαχτίτες τοῦ γκρεμνοῦ ἀπ’ τῆς σπηλιᾶς τὰ βάθη!