Μίλτος Σαχτούρης - Ποιήματα

Ἡ δύσκολη Κυριακή

Ἀπ᾿ τὸ πρωὶ κοιτάζω πρὸς τ᾿ ἀπάνω ἕνα πουλὶ καλύτερο

ἀπ᾿ τὸ πρωὶ χαίρομαι ἕνα φίδι τυλιγμένο στὸ λαιμό μου

Σπασμένα φλυτζάνια στὰ χαλιὰ

πορφυρὰ λουλούδια τὰ μάγουλα τῆς μάντισσας

ὅταν ἀνασηκώνει τῆς μοίρας τὸ φουστάνι

κάτι θὰ φυτρώσει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ χαρά

ἕνα νέο δέντρο χωρὶς ἀνθοὺς

ἢ ἕνα ἁγνὸ νέο βλέφαρο

ἢ ἕνας λατρεμένος λόγος

ποῦ νὰ μὴ φίλησε στὸ στόμα τὴ λησμονιά

Ἔξω ἀλαλάζουν οἱ καμπάνες

ἔξω μὲ περιμένουν ἀφάνταστοι φίλοι

σηκώσανε ψηλὰ στριφογυρίζουνε μιὰ χαραυγὴ

τί κούραση τί κούραση

κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ἕνας ἀετός-

πράσινος παπαγάλος -κλείνω τὰ μάτια- κράζει

πάντα πάντα πάντα

ἡ ὀρχήστρα παίζει κίβδηλους σκοποὺς

τί μάτια παθιασμένα τί γυναῖκες

τί ἔρωτες τί φωνὲς τί ἔρωτες

φίλε ἀγάπη αἷμα φίλε

φίλε δῶσ᾿ μου τὸ χέρι σου τί κρύο

Ἤτανε παγωνιὰ

δὲν ξέρω πιὰ τὴν ὥρα ποὺ πέθαναν ὅλοι

κι ἔμεινα μ᾿ ἕναν ἀκρωτηριασμένο φίλο

καὶ μ᾿ ἕνα ματωμένο κλαδάκι συντροφιὰ