Εις ένα αστέρι

Κώστας Κρυστάλλης
1890


Ἀστέρι μου, ὡραῖο καὶ λαμπερό,
Γιατί ψηλὰ κάθε βραδειὰ ποῦ βγαίνεις
Τὸ στῆθος μου γιατί το θλιβερὸ
Με ταὶς χρυσαὶς ματιαὶς σου μοῦ γλυκαίνεις;

Ἀστέρι μου, 'ςτὸ ὡραῖο σου τὸ φῶς
Γιατί γιὰ ἐμὲ τἄλλα τ' ἀστέρια ἀχνίζουν;
Γιατί βουβὸς ὁ πόνος μου ὁ κρυφὸς
Μένει; Γιατί τὰ μάτια μου δακρύζουν;

Μὴν εἶσ' ἐκεῖνο τὸ ἴδιο ἀστέρι ἐσύ,
Ὁποῦ ἐκεῖ, 'ςτη δόλια τὴν πατρίδα,
Μὲ τὴ γλυκειά μου ἀγάπη, τὴ χρυσῆ,
Ἀστέρι μου, μαζύ, σὲ πρωτοεῖδα;

Θυμᾶσαι; Μέσ' 'ςτῆς λίμνης τὸ νερὸ
Τὴν ηὗρα νὰ θωράῃ τὴν εὐμορφιά της,
Καὶ ἥμερο τὸ κῦμα κ' ἐλαφρὸ
Τραγούδαγε περνῶντας ἐμπροστά της.

Τὴν φίλησα, μ' ἐφίλησε γλυκά,
Καί δείχνοντας ἐσὲ μὲ τ' ἄσπρο χέρι
Μοῦ ὡρκίσθηκε 'ς ἐσένα 'γκαρδιακὰ
Ἀγάπη αἰώνια, ἴσα μ' ἐσένα, ἀστέρι.

Μονάχος μου τώρα βαθειὰ πονῶ
'Στῆς ξενητειᾶς τὰ τόσα καταφρόνια·
Ὅμως ποτὲ ποτὲ δὲν λησμονῶ
Τὸν ὅρκο, τὴν ἀγάπη τὴν αἰώνια.

Ἴσως γι' αὐτό, ἀστέρι μου λαμπρό,
Αὐτοῦ ψηλὰ κάθε βραδειὰ ποῦ βγαίνεις.
Τοῦ στήθους μου τὸν πόνο τὸν πικρὸ
Μὲ ταὶς χρυσαὶς ματιαίς σου μοῦ γλυκαίνεις.